شعر معلق

سلام ..... بگذار بی تعارف بگویم ، بالاخره این شعر مازیار به دلم نشست و از آن فیلتر سخت و عبوس مانایی گذاشت . حالا برایم این شعر مثل شعرهای مجید و پژمان و سلمان و منیژه و الهام و .... عزیز است . و لازم است دست شاعرش را در دست بفشارم و تبریک بگویم بر آنچه سروده است .
برغم آنکه معتقدند شعر سپید هیچ قانونی ندارد ، اما من این باورم بوده و هست تا وقتی عناصر خیال و صنایع بیان در خدمت یک نوشته قرار نگیرند ، آن نوشته شعر نخواهد شد . حالا و دقیقا از همین حالا من شما را شاعری میدانم که قابلیت فراوان دارد و باید بدرخشد . البته اینها صرفا دیدگاه ماناست . وحی جبرییل نیست که سرپیچی از آن کفر و ارتداد محسوب شود .
اما شعر :


تن خیس خورده؛
از حرف مردم شهر را
آویزان می‌کنم با گیره‌ی خشم
روی طناب معلق شعر


خیس / گیره / طناب ... در اینجا نظایر را مراعات کردی که بتوانی تشبیه فوق بلیغی را بیافرینی ، شاعر از حرف مردم خیس میشود یعنی گریه اش گرفته . و حالا با عصبانیت دارد گوشه ای خودش را باز می یابد . همه ی رابطه های این شعر درست و به جا بودند و ترکیبات گیره ی خشم و طناب معلق شعر ، در نهایت ایجاز و زیبایی




برزخی‌ست مابین دو دیوار!...
تحقیر آفتاب را کم داشتم انگار؛
و‌ خنده‌ی موذیانه‌ی راهبکی گرسنه را
و هوهوی موریانه‌ها ذله پای دار...


علاوه بر سجع دار و دیوار که موسیقی شوخی را موجب شده ، برزخ را کاملا هوشیارانه بکار بردی . چون برزخ انتظار کشنده و فاصله ای مجهول است . که تازه از مرگ شروع میشود و به معاد ختم میشود . موریانه و موذیانه هم سجع زیبایی را رقم زدند . و همگی میدانیم که موریانه چوب را میخورد . حالا اگر موریانه چوب دار اعدام را بخورد چه اتفاقی میفتد ؟؟



باید بگذرم
باید بگریزم
از این همهمه‌ی بی‌امان؛
مثل ترس کلاغ آبستنی
از ازدحام تاریک مترسک‌ها!


اینجا هم فضاسازی و انتقال حس به شکلی دلخواه صورت گرفته . و شاعر در بیان ترس توام با تنهایی اش و تجسمی که از مردمان بی مغز و بی قلب دارد ، موفق بوده



خسته‌ام از صیقل مغزهای زنگ‌زده!...
خسته از کرکس‌هایی
که بذر شعور نمی‌پاشند
بر اندیشه‌های لنگ مزرعه‌های پر از تشویش!


خط اولش عالی بود . چقدر آدم زنگارزدایی کنه از کسی که قسم خورده هیچی نفهمد ؟؟؟ واقعا خسته میشی . اما در سه خط آخر ارتباط منسجم تصاویر و کلمات از دید من کمی رنگ باخته ، جوری که بین کرکس و بذر نتوانستم پل بزنم و یا در \" اندیشه های لنگ مزارع پر تشویش \" ترافیک تصویر به وجود آمده که قطعا مازیار عزیز بیشتر از هرکدام از ما میتواند به شعر زیبایش کمک بیشتری بکند .

باری از ته دلم خوشحالم که به این شعر رسیدی و از طرفی توصیه ام اینست که تا مدتی چیزی ننویسی که احساست به آرامش و ریکاوری برسه

و اینکه ما همدیگه رو دوس داریم . و این دلیل بزرگی ست برای شادی و فرحناکی ..

جناب محمد قنبر پور (مازیار!)

در "شعر معلق" شما نتوانسته اید موضوع شعرتان را در محتوای شعر به تصویر و پردازش شاعرانه بکشید که شعر معلق یعنی چه ؟ معلق در هوا، معلق در ذهنتان؟

در بند نخست شعر:
از زخم زبان مردم شهر، بدن عرق نمیکند و اگر شاعر هم خیس عرق شده باشد ، نمی تواند خودش را با وزن 75 کیلو گرم، با گیره خشم، بر روی طناب شعر معلق، آویزان بکند ، بلکه از طناب شعر معلق. از کی شعر معلق با خودش طناب حمل میکند تا به شاعر امکان خودکشی بدهد؟

مگر شعر معلق، یک نوع چوبه دار هوائی با تجهیزات مختص خودش است ؟

ایماژ سازی، تسلسل منطقی – ادبی، منطق بیان و پردازش شاعرانه در این بند شعر ، هذیانی بیش نیست ، بازی بدون قواعد با کلام!

شما میتوانستید، این بند شعر را چنین بیان بکنید:

شعور و آگاهی زخم زبان خورده،
از حرفهای مردم شهر را
آویزان میکنم
از پیکر شعرم.

در بند دم شعر :
شاعر بعد از تلاش خودکشی ، نمی میرد و برزخی را مابین دو تا دیوار زیر پایش مشاهده میکند و چنان آتشی از برزخ برمی خیزد که از شدت حرارتش، شاعر خورشید را به سخره میگیرد و همزمان که خودش هم از طناب دار شعر معلق آویزان است ، خنده موذیانه راهبکی گرسنه و داد و فریادهای موریانه ها را هم پای دار میشنود . راستی یک سئوال: از کی رسم شده است که موریانه ها را اعدام بکنند؟

در بند سوم شعر، علی رغم این که شاعر هنوز هم از طناب شعر معلق آویزان است، آرزو میکند که از همهمه ها گذر بکند ولی ترس به جان شاعر افتاده است: ترس از خنده موذیانه راهبه ای گرسنه و از فریادهای موریانه ها پای دار؟

آیا واقعاً اینهمه داستانهای تخیلی الکی و من - درآورده ، در شمار شعور اجتماعی شاعرند و اینها به منزله سنباده ذهنی برای مغزهای زنگ زده دیگرانند؟

در بند آخر شعر ، شاعر از خودش انتقاد میکند که خسته است از صیقل کردن مغزهای زنگ زده و از کرکسهائی که بذر شعور نمی پاشند.

شاعر در اینجا بیش از حد به خودش فشار وارد میکند طوری که گوئی او مسئول تنویر شعور و آگاهی جمعی است و رسالتش این بوده است که یک جهان بینی هوشمندانه را به دیگران تزریق بکند بدون این که آن را بداند که هنوز هم خودش مثل همه اهالی کشور در خانواده، کودکستان ، مدرسه و دانشگاه آموزش فکر ندیده است تا مردم یاد بگیرند فکر بکنند.

به جای فکر ، جامعه اش، عقل و عقلگرائی را آموزش میدهد تا از انسانهای طبیعی ، میمونهای آسمانی بسازند که پایه آگاهیش، تعلیم و تربیتش تکرار مکررات هزاران ساله و اقیانوسی از خرافات هستند. همین خود ادبیات برایمان دروغ آموزش میدهد ولی نه واقعیت را.

علاوه بر همه اینها، آدم از حرفهای شاعر شاخ درمیاورد که چرا کرکسها بذر شعور نمی پاشند؟
از کی کرکسها، لاشه خواران، اراذال و اوباش، اخلوکراتها مسئولیت هوشمندی، ارتقای آگاهی و شعور اجتماعی را به عهده دارند که برای مردم بذر بپاشند؟

آگر حرفهای بنده حقیر اشتباه بوده باشند لطف بفرمائید و بگوئید که کدام آگاهی و جهان بینی علمی را به ما آموزش داده اند؟

منطق بیان شاعر و بررسی هوشمندیش از دید زاویه نگرشش ، دال بر عدم وجود آگاهی و جهان بینی علمی است طوری که او خودش از کرکسها شاکی است که چرا بذر شعور نمی پاشند؟

آیا کرکسگرائی یک نوع شاخص نوینی برای هوشمند سازی اجتماعی مردم در حال حاضر است ؟

با آرزوهای بهتر شاعرانه