از آینه بستان جواب را

سلام

و

مسرور م و شادمان که چنین غزل غزالی را خواندم و باری دیگر قدرت و پتانسیل نهفته در این قالب و کل ادب کلاسیک. را به عینه دیدم ، قدرتی که می تواند این سبک را امروزی کند و بدون آن که مولفه های اصلی آن حذف یا کمرنگ شوند با مخاطب امروزین ارتباطی عمیق تر برقرار کند ، اتفاقی که در شعرهای ابتهاج بزرگ و مرحوم منزوی نازنین روی می داد و در این جا نیز خواندن این غزل چنین حال و هوایی برای ام داشت و نتوانستم شادمانی ام را با دوستان به اشتراک نگذارم ...
در این غزل همه چیز سرجای خودش است چرا که شاعر در جایگاه خویش است ، قدرت خود را می شناسد ، زبان شعری اش را که بالاترین تاثیر را می تواند در مخاطب داشته باشد یافته است و بی هیچ گونه ای فاضل نمایی کردن و ادا در آوردن شعر می آفریند ، چیزی که چند وقتی ست بلای جان شعر شده است چه امروزی اش و کلاسیک اش که بعضی از بندگان خدا تصورشان بر این مدار است که هر که نامفهوم تر و گنگ تر بنویسند به شعر نزدیک تر می شوند و الیته از سویی شاید هم حق دارند چرا که مخاطب امروز نیز حال و مجال رمز گشایی ندارد و تنها به رمزگونگی تصاویر و تعابیر که پوشیدگی شان به سبب بی ربطی شان است ، نه بهره جستن از آرایه های معنوی ، بسنده می کند و علاوه بر آن شاعر را نیز به این گونه نوشتن تشویق می کند تنها برای آن که نافهمیدن خویش را پنهان کند زبان به تعریف از هر ناشعرغامضی می گشاید اما این غزل به اندازه ای زلال است و جان بخش که تا روزها می تواند حال خوبی برای ات رقم بزند سرزنده ات کند ...
به امید آن که از این گونه شعرها بیشتر بخوانیم در این سایت ناب و ناب پرور ، از سیدعلی شریف برای این همه زیبایی و اجازه ی نقد آن سپاس گزاری می کنم ...