بدون چشمانت

درقفس ام 
 ابر سیاهی به سقف نشسته است
که نه می بارد
و نه می رود
آنقدر دلتنگم
که گر قفسم بگشایند
شور پروازم نیست
چون شکوفه هایی که در زمستان 
به دنیا می آیند
چون ماهیانی که  در بیابان آخرین  
شعرهای سپید خود را می سرایند
چگونه پرواز کنم
وقتی که دستان خورشیدت را
 دست سیاه شب گرفته است
چگونه بخندم 
وقتی چشمان تو را ندارم
بال را چه سود 
وقتی که من آسمانم را ندارم
اکبرامرایی1399/05/23