آشفته

مثل آن مطرب که حتی حال خندیدن ندارد
از غمت آشفته گشتم حال من دیدن ندارد

ساده ادبارت به اقبالم گره انداخت اما
چرخ دوّار است دنیا ، قصد چرخیدن ندارد

بافت آن گیسوی زیبا آسمان را ریسمانش
از همان شب ابر دیگر نای باریدن ندارد

تا تو را دیدم نگاهم همچو باران گشت و بارید
چون به من گفتی لب خشکیده بوسیدن ندارد

حق ندارم ذره ای از قهر چشمانت بترسم
آخرش مرگ است دیگر اینکه ترسیدن ندارد