برق نگاه

وقتی دلم ازکوچهٔ عشقِ تو گذر کرد
برصورتِ زیبای تویک لحظه‌نظر کرد
‌آرام شداین سینهٔ‌پُر جوش‌وخروشم
چون‌یک‌نگهی‌بررخِ‌چون‌قرص‌قمرکرد
هرگز نرسد منزلِ معشوق ،به وقتش
در راهِ دلِ خویش اگر،فکرِ خطر کرد
عاشق که شده ،غرقهٔ آن برقِ نگاهت
شعرِ دلِ چشمانِ تو را ،زیر و زبَر کرد
نازِ نگهت،مخزنِ الماس وعقیق است
چشمانِ مرا ، پُر زِ یواقیت و گُهر کرد
از بس که بُوَد،دستِ تو لبریزِ حقایق
باغِ دلِ پاییـزیِ مـا را ، بــه ثمــر کرد
بیکار نشد ، اهــرمنِ وسـوسـه انـداز
تـا آنـکه دلم را ، پُرِ  امـا  و اگـــر کرد
بی‌مِهری او بس‌که‌بُوَدسخت‌وگران‌بار
خم ، قامتِ افراشته را ،تا به کمر کرد
امــا ، بـه سـخن آمــده  آن دلبـر زیبـا
هر گفتهٔ او ، کامِ مـرا ، پُر زِ شـکر کرد
حـامی است و یک سینهٔ لبریز زِفریاد
دادِ سخنش بر دلِ معشـوق ، اثـر کرد
تا صحبتِ آن یار ،به گوشِ دلش افتاد
آن قـامتِ دولا شده را ، مثل فنـر کرد
(بداهه‌ای بانگاه به شعرتیرنگاه قیصرامین‌پور)