مو چونو تشنه تونم ،که رگ به خینه
دینشُم که تش گِرِد ،مونو به کینه
پشت تی نازک کنی ،وا تالِ دِشکه
خین ز لوات ایچکنه ،ایگوی زرشکه
نی پِینّن عشقن وا ،ته منده جیوی
ز بهشت کِردیم بِه در ،نخورده سیوی
بُردیه چن سال مونِ به آس و ماری
چه زجونُم اخوهی ، دست نی ورداری
پائیزم ،دار بلیط ،برگ بِم نّمنده
غش اروم سی دیدنت، انی واخنده
تو چینو نازک دلی،چو نون تیری
جون اِلُم قّدِ تیات ،تا وقت پیری
وستیه دینِ دلم ،دل جون به کوله
دیر به دیر سر ایزنی ، دلُم به حوله
خوتِ هی غیو ایکنی ،تِ مردم زشته
دردی که تونه گِرِد ،مونِه برشته
سی کّرون ساز ایزنم، سی کور اِرقصم
لیوه ام ،لیوه تونم ،تو همه کسم
نشستی کِلِ تنیر ،پوستت برشته
خال او گُل لوات ، جون بِم نّهِشته
چی خرمن گندمم ،به زیر حوله
تو که رد بویی ز مو ،بخت مو چوله
اوری اّفتونِ گِرِد ،بارون اِباره
بیو تا قدم زنیم وا یک ایواره
میتراکیانی
من چنان تشنه توام مانند تشنگی رگ بخون
اسفندم ،که با کینه آتش بجانم زده اند
با نخ دوک ،برایم پشت چشم نازک میکنی
از لبهایت خون میچکد مانند زرشک
عشق را با ته مانده جیب اندازه نمیگیرند
نخورده سیب مرا از بهشت بیرون کرده ای
چن ساله مرا به آسمان میبری و به زمین میزنی
از جونم چه میخاهی که دست بردار نیستی
من پائیزم ،درخت بلوطی که برگ ریخته
برای دیدنت غش میروم ،و تو میخندی
تو مانند نون تیری نازک دلی
جون من به چشمای تو بسته ، تاوقتی پیر شوم
بدنبال دلم افتاده ای ،دلم کوله بسته (مسافر)
دیر به من سر میزنی و نگرانم
خودتو قایم میکنی،چون پیش مردم زشته
دردی که تورا گرفته ،مرا سوخته
برای ناشنوا ساز میزنم ،برای نابینا میرقصم
دیوانه ام ،دیوانه تو،همه کسم
پیش تنور نشستی ،پوستت سوخته
خال کنار لبت ،جونمو گرفته
مانند خرمن گندمم،به زیر گاو آهن
که اگه از رویم رد شوی ،بختم ویران میشود
ابری آفتابو گرفته،باران میآید
بیا تا ،عصر با هم قدم بزنیم
بسیار زیبا و دلنشین بود
دستمریزاد