رفیقم

درودی دوباره جناب جمشیدی ارجمند.

شعرتان سرشار است از احساس و تخیّل، همراه با به کارگیری صنایع زیبای ادبی.
سوای فضای غم‌انگیز شعر و چگونگی جریان شعر از ابتدا تا پایان، و توصیف زیبای حالات و کردار رفیق؛ از جمله: سخاوت، شکوه، مهربانی و حتی خشم...  در این گفتار اندک، با زبانی ساده، برخی از آرایه‌های ادبی این شعر زیبا را برای مشتاقانِ این‌گونه مباحث ادبی، بازمی‌گویم؛ امید که جنبه‌ی آموزندگی داشته باشد!

_ خجالت خورشید: استعاره‌ی مکنیه (تشخیص)

_ کاسه‌های سفالین را باردار می‌کرد: عبارت است کنایی؛ ضمن این‌که از دیدگاهی، استعاره‌ی مکنیه و تشخیص نیز دارد.

_تابوت غره شد: استعاره‌ی مکنیه (تشخیص)

_ خاک به آسمان طعنه زد: عبارتی است کنایی (استعاره‌ی مکنیه و تشخیص را نیز به همراه دارد.)

_ توشه‌ی دعا: تشبیه بلیغ

_ دعای خیر ستاره: استعاره‌ی مکنیه (تشخیص)
 
_ کاسه‌ی شبنم ارغوان، بدرقه‌ی راهش: اشاره‌ای است ظریف به رسم آب پاشیدن پشت سر مسافر؛ که این تلمیح زیبا نیز با بهره‌گیری از آرایه‌های زیبایی چون استعاره‌ی مکنیه و تشخیص در کلام شاعر جاری شده است.

_ گوش مرگ: استعاره‌ی مکنیه (تشخیص)
 
_ (مرگ) به مغازله با خاک پرداخت: استعاره‌ی مکنیه و تشخیص (معنی واژه‌ی مغازله: عشقبازی، گفتگوی عاشقانه.)

_ پیشانی حیات: استعاره‌ی مکنیه (تشخیص)

_ چشمه‌ی مدام: واژه‌ی «مدام» می‌تواند در این کلام ایهام داشته باشد: ۱_ همیشه  ۲_ شراب

_ (چشمه) رازش را با رود روان در میان نهاد: استعاره‌ی مکنیه (تشخیص). ضمن این‌که میان واژگان: «چشمه»، «رود» و «روان» آرایه‌ی مراعات نظیر جاری‌ست و کل عبارت آرایه‌ی واج‌آرایی نیز دارد. (تکرار واج «ر»)

_ شاعر در عبارت استفهام انکاریِ: «مگر می‌شود که کهکشان به گور انسانی دخیل ببندد؟» با بهره‌گیری از آرایه‌ی استعاره‌ی مکنیه و تشخیص، شکوه و عظمت رفیقش را به تصویر کشانده است و با «عبارتِ: «مگر مردی که از فراسوی آیینه‌ها می‌آمد...» پاکی و صداقت دوستش را بازنمایانده است.
(از زیبایی‌های کلام دیگر این‌که چگونگی کاربرد واژه‌ی «مگر» می‌تواند جناس تام باشد؛ زیرا این واژه در دو معنا کاربرد یافته است؛ به ترتیب: ۱_ کلمه‌ی پرسشی. ۲_ به‌جز.)

_ کوهسار می‌لرزید: استعاره‌ی مکنیه (تشخیص)



در پایان ضمن سپاس از شما جناب جمشیدی ارجمند برای اشتراک این شعر آموزنده و زیبا، به نام شاعر سپیدسرای دیگر از خطّه‌ی کرمانشاه اشاره می‌کنم که اشعار ایشان نیز سرشار از آرایه‌های زیبای ادبی‌ست. جناب آقای پژمان بدری.

برای شما بزرگواران و دیگر شاعران هم‌وطنم آرزوی توفیق روزافزون دارم.

مانا باشید به مهر یزدان پاک!

سلام

و

اول بار که این بالابلند عشوه گر شهرآشوب را خواندم و چشمان ام در گره ابروان عکس شاعرش خیره شد پی بردم که نه انگار می شود پس از شاملو و فروغ هم شاعری از مادر زاده شده باشد ، بی تملق و اغراق که هیچ یک در مرام من نیست و مانای من نیز از این ها همه رها و بی نیاز ، پای همان شعر اقرار کردم به مسلمانی ام و شهادتین توحید مانا گفتم و هر جا که رفتم و نوشتم و فریاد کردم نام مانا را هم ردیف نام بزرگترین ها قرار دادم ‌، روزی که مانا را یافتم از روی شوق بسیار به چندین نفر از دوستان پیام دادم که بیایید و ببینید که چه یافته ام و هر کدام که آمدند و خواندند انگشت اعجاب بر دهان مجاب گزیده و بر پیامبری اش شهادت دادند ...
و
این روز ها خوش حال ام که مانا به سایت بی بدیل ناب آمده است و دوباره باران باریدن گرفته است ...

اما در خصوص این شعر اگر بخواهم یک به یک واگویه کنم و بشمارم زیبایی های نهان و آشکارش را می توانم کتابچه ای به تقریر کشم که چگونه می شود که شعر می تواند دل هر بیننده ای را اسیر خویش کند و راز اعجازش چیست اما به سبب آن که حسی نوستالژیک به آن دارم از نقد آن دست می دارم و منتظر شعرهای بعدی مانا می مانم تا خورشیدهای شان را یک به یک کشف کنم ...

سلام به شاعری که جادوی سامری و اعجاز مسیح و قدرت سلیمان در قلم اوست
لحظه ورودم به جدول نگاه کردم دیدم در صدر اشعار پرنشاط قرار دارید کنجکاو شدم و وارد شدم و جذب قلم شما شدم
گویا این شعر تازه منتشر شده و من اول نفرم که میخوانم افتخار بزرگیه . مث چند شعر قبلی تان چند مشخصه داشت
یکی زبان فاخر و محکم و ریشه مند
2- استفاده به جا و عاقلانه از صنایع شعری بخصوص در آرایش کلمات و همگون سازی آنها بطرز جادویی عالی عمل کردید
3- اشراف بر میتولوژی ملل به اخص اساطیر سامی و ایرانی
4- لحن گزنده و کنایی و بی تعارف
5- برخورد بی پروا و رویکرد انقلابی و اعتراضی
6- آشنایی با شعر کهن و ملزومات آن و بنا کردن شعر سپید بر ستونهای کلاسیک

در شعر مانا شاعری را میبینیم که صفت قهرمانان دارد . بی باکی سرداران و تعهد مصلحان و شیوایی سخندانان درکلام مانا موج میزند . و از او شاعری ساخته که تاریخ انقضا ندارد و براستی ماناست . مثلا در همین شعر جایی که میگوید (سخاوت دستانش کاسه های سفالین را باردار میکرد ) باید در برابر قدرت و اعجاز و دایره دید شاعر که به این شکل بخشندگی رفیقش را به تصویر کشیده و انعام بگیران را به کاسه سفالین تشبیه نموده سر فرو آورد
و از طرفی در گفتمان‌های پیش حس کردم سلمان مولایی هم چنین شاعری ست . لازم شد که به آن بزرگوار نیز عرض ادب کنم