حدیث حلاج

سلام جناب اخباری عزیز هر آن که به شما یا هر شخص دیگری می گوید نقد نکنید! بی شک در پی تخریب پل ارتباطی و اموزشی در سطح کاربران و سایت می باشد..
چرا که ما در سایت شعرناب اعتقاد بر آن داریم حتی در گزنده ترین و مُمل ترین نقدها باز میشود نکته های فراونی برای یادگیری یافت و از آن اموخت.
ما در سایت شعرناب از هرگونه نوشتاری از ابتدایی ترین نوشته های شاعران نوپا گرفته تا اساتید به گرمی استقبال می کنیم و خواهیم کرد و انرا مکمل دانش، پیشرفت، معرفت، و زیبایی می دانیم.
خادم اهل قلم مدیریت سایت

این یک پیام عمومیست !سلام بی شک همچنین اتفاقی در سایت ما رخ نداده و ما هرگز نه با شما و نا با شخص دیگر چنین کاری نکردیم که بخواهیم بخاطر کامنت معمولی و عادی به قول شما کسی را مسدود کنیم حتم دارم شما در مورد سایت دیگر این گونه صحبتی را می کنید و همینجا از شما و باقی عزیزان که از هر مکانی اینجا تشریف اوردند بدون رودرواسی عرض می کنم گذشته و اتفاقات امکان دیگر را فراموش کنید و تنها به شعر و شاعری و اموزش بپردازید ..هر خانه و مکان و محلی برای خود اداب و قوانینی دارد که بر مهمان و یا عضو واجب است احترام بگذارد و چنانچه باب میلش نبود مکان را بدون حاشیه ابتدا برای اسایش خود و بعد دیگران رها کند.!
از سویی پرداخت به اندیشه شعر شاعر بدون ورود به سیاست و حزب و جبهه گرایی ! در شرایط حساسی که داریم که باعث مسدودیت و فیلترنگ
ما میشود همیشه مورد استقبال ما بوده و هست تمنای شدید می کنم رعایت کنید خسارت ما بی شک خسارت هزاران شاعر و ادیب دیگر می شود.
عاقل به یک اشاره ..
خادم اهل قلم مدیریت سایت

سلام

و

شعر را که خواندم دوباره خواندم سه باره خواندم ولی دیدم نه مشکل از خواندن من نیست مشکل از شعر است که به دل من نمی نشیند تا بالاخره تاریخ سرایش را دیدم خیال ام راحت شد چرا که مانای من عقب گرد ندارد نه در اندیشه اش نه در زبان اش و نه در سبک شعر ش ...
اما می دانید مشکل شعر از نظر من علیرغم تمام دلبری های اش ، شعار بودن آن بود و فاصله داشت تا ورود به مرحله یک شعر و اتفاقا مانا از معدود کسانی ست که بسیار زیرکانه از زیر تیغ شعار فرار می کند و به زیرکی شعر را نجات می دهد ولی خب شعر مال ۱۲ سال پیش است و بی گمان مانای جوان همچنان اندیشه ی درست کردن جهان در سر داشته است و آرمان هایی همه بی انتها ...
اما در خصوص نقد و نقادی باید بگویم که جواب دادن شاعر به نقد به منزله ی بی احترامی نیست بلکه سکوت شاعر و سر تسلیم فرود آوردن اش دقیقا بی احترامی ست به خواننده و نقاد و مانع شکل گیری دایره اشتراک و انتشار ادراک و فهم می گردد و دیگر آن که نقاد باید بسیار بیشتر از شاعر و دیگران سعه ی صدر داشته باشد و از کوره در نرود چرا که آگاهانه به آموختن متعهد شده است و این تعهد عواقب زیادی دارد و این مرقومات از روی هوا و هوس نمی گویم بلکه حاصل تجربه ی چندین سال نقد نوشتن است در محافل مجازی و حقیقی که احتمالا دوستان قدیمی به یاد داشته باشند ...
اما اشکال کار در بعضی موارد آن است که نقاد حرفه ای نیست و نمی بیند و طاقت حرف شنیدن هم ندارد چرا که آمده است تا شناخته شود و دیده ، نه نقد می شناسد و نه شعر و بی گمان هدف اش هر چیزی جز حراست از ساحت مقدس شعر است و آخر کار بگویم که ؛
آن چه در انتها نوشتم به هیچ کدام از عزیزان صفحه ی مانا که همگی دوستان و اساتید من هستند بازنمی گردد نعوذ بالله ...

___________________________
نُخُست اینکه امیدوارم این نقد و پیشنهادِ موجود،مانند قبل با سنگ اندازی ( معلوم الحالی)،به عادی نَرَوَد که چنین اگر باشد.به یک میلیتاریسمِ نوشتاری میرسیم.بی روح و بی تکلف و خوش چین.... آیا برای همین، جمع شده ایم؟ یا ترانه ی توحیدی تراویده ایم؟
به شعر بر میگردیم:
* یک نکته، من!!!!!! همان « من هایِ پیشین »، معمولا نقد اشعار را بیشتر با اشعار پاسخ میدهم ( گو اینکه در همان پاسخِ سرایشی ام،تحلیل است و واکاوی و پویش و دغدغه) پس تنها یک سروده نیست که بخواهم کاغذی سیاه کنم و وقتی بگیرانم.
به شعر برمیگردیم:
مبرهن است شاعر بایست جهتِ تشحیذِ امور، از مفاهیمِ استسلاقی و شاذ و مغفول، دوری جسته و پارادایمِ عرفی و سرشار از احساسات و تنهایی را عینا یا مناطا بهره گیری نماید.
مُلَخَّص، آنچه که هویداست نیاز به واگویه یِ بیشتری ندارد.شاید وصله زدن به جداییها و واگراییهاست
به زبانی دیگر، آزمونی است که میخواهد هویت را بشناساند.
چرا که تزلزل و تضعضع و تزعزعِ وجدانها را بسیاران دیده و شنیده ایم.
به براهینِ واضح و استسلاقِ توده ها هیچ خُرده ای نیست،اما گاهی میخواهیم بر زخمِ برادر، نمک نپاشیده باشیم...هکذا و هکذا
مرکوزِ خاطر است که از آن تنها پوسته ای و پَرِ کاهی
خُب، گاهی افراد در دنیای پراگماتیسمِ واپسزده تسلیم میشوند و عده ای نستوه به افقی مینگرند که در مخیله و رویایِ همخوابه شان حتی خطور نمیکند
سیاست،قدرت و منصب و پول همواره مکمل هَمـَند
بسته به روحیه و اهدافِ آدمیست و هیچ فکری بدون مبتلابهی به واقعیت نمیرسد
که این امر باز هم دارای خصایصِ فردیست
گو اینکه ارتجاع و مدرنیته هماره یکدیگر را کوبیده اند و هر طبقه ای برای خویش حقی و اهدافی متصورند.
ما بازیگر بد داریم، بازیگر خوب داریم... سیاستمدار قوی و پَست همچنین.آحاد با وجودِ روزمره گی و روزْمَرگی اما بسیار زیرکند و زیبایی سطحی را از بطنی میشناسند
آن یکی ناپویا و میرا و این یکی در مخیله یِ تاریخ می ماند و در جنگِ زرگری و برتری،تجربه یِ تلخی میبایست.
امروز،گذشته یِ آینده است و آینده،گذشته یِ آیندگان است.اگر یک زندگانی شرافتمندانه در ایده یِ فراذهنِ مخلوق میباشد،به بذر و تیشه و وسایل دیگر نیاز دارید و نه به الهام. همسایه ام از خانه اش تکان نمیخورد او دستانش همیشه رو به آسمان است ولی من، پگاهان کوله ام را آماده میکنم و به سر کار میروم.ولی نمیدانم چرا همیشه بچه های همسایه ام از بچه هایِ من،بیشتر در رفاه هستند؟اصولا،تلاشِ انسانها برایِ لذت جویی است.اما خب این لذت بین آنان به معناهایِ مختلف و ممزوج و گاهی هم یک شکل، تسری می یابد.حتی کسی که تمام روزگارش را در صومعه و سایر عبادتگاهها سپری نموده و در زندگانی اش هیچ تزلزلِ معنوی و بِرونی نداشته است،نهایتا آمالش برای کسب منفعت و لذت است اما به باوری دیگر،تا برسد به اندیشه های فروید و بقالِ سَرِ کوچه که برای وجدانش گرانفروشی نمیکند و همینکه بقال گرانفروشی نمیکند پس دین کار خودش را انجام داده است و نقشش را برای اقناعِ داشتنِ بهشت،توجیه مینماید.و اگر کسی در فقر و نداری نتواند خوشبخت زندگی کند، در برخورداری نیز نمیتواند خوشبخت باشد.
به باورم، شعر چند صورت دارد- اول: نشسته ای و یک هاله ی غریب که نقطه ی شروعش را وَرا بوجود آورده و ناخودآگاه احساس را به کنش درآورده و گریزی از آن نیست و چون روی شانه هایت سنگینی میکند این خود در پگاهی یا شبانگاهی متولد میگردد-صورت دیگر: نشسته ای و از سر بیکاری یا برای رسیدن به مناسبتی ( هی بفکرت فشار می آوری که چند کلمه را برای رفع تکلیف جفت و جور کنی )که سرانجام با حاصل جمعی اثری اکثرا کوششی را خلق مینمایی(احتمالا برنده ی مسابقه میشوی و تحسینهای فراوانی را برایت به ارمغان می آورد.
چیدن واژگان بود. یک بازخوردِ فسیلگونه،گاهی به میدانِ انتحار و مین رفته بود و گاهی:
تیرباران میکند خمپاره هایِ خویش را
چراکه، خوابِ صلحی،سبز
بر دامانِ سُرخت دیده است
پارناسی برای پارناسی ....
زِ شهرِ شلوغِ شعور و شور .

از نو مینویسم:

شب بخیر فرمانده
ما ، سه نفر بودیم
ما دستمال سفید نداریم
تا سر حد مرگ،میجنگیم
سه روز بعد
در سواحل شنبه ی شنیع خواهیم بود
یادت باشد گیلاس را کال نچینیم
دود که بلند شد
فرمان حمله صادر کنید
به روستاییان کاری نداریم
دَمِ باغِ کدخدای ده
با یاد تو شلیک میکنیم
این وسط کشتاری اگر هم شد
تقصیر" باسینوس والگه دِئیا" خواهد بود
چون گوش تا گوش دورِبرمان را مین گذاری کرده اند
این خود،مزید بر علتِ شب ادراریِ باسینوس والگه است
راستی فرمانده
رسالت جنگیدن قهرمان های تروا بر دوش کیست؟
این نظر دوستم" س س سزار بوره بِنو" بود
قسم میخورم که سوگند روز فرمایش نخست را
در بازوانم داشته باشم و البته نگاه اول نوزادم
ساعتی بعد
جسد دوستم "والگه"
زخم عمیق "بوره بنو"
و فرمان عقب نشینی جناب" الکونتئو پیدی سوا"
نویدِ گرمیِ برگِ " گوارای" مجاهد بود ...
////////////
راستی،دوست من
شنیده ای قابیل را کُشته اند؟
این را هم اضافه کن

عیسی نصراللهی