آینه دل

باتکاپو میتوان گنج از دلِ دریاگرفت 
شاعر از چاهِ تخیل یوسفِ معناگرفت

قامتِ قدقامتش را دست کمتر میرسد
کی رسد دستی که درجِیبِ تکبرجاگرفت

رنجه کن پای دل ازگردش به بازار وصال
شاید آخر یوسفت درقصرِ دل مأوا گرفت

کاسه گر پاکیزه شد گیرد غذای پاک را
دل چو شدآیینه درخود جلوه یِ لیلاگرفت

تاکه در آیینه یِ دل گرد غفلت جا نمود
گلشنِ رخسارِ دلبر صورت صحراگرفت

گرچه دل چون شدهوایی برنتابد نقش را
رنگ لطفش نقش عشق اندر دلِ شیدا گرفت