بوف کور

به امید یه دیوونه که دائم دورتر میشه
نگاه بوفِ این خونه همیشه کورتر می شه
نه می تونم کسی باشم که رویاهات و بشماره
نه می تونی خودت باشی همونی که دوسم داره 
چقد سخته تو رو خواستن واسه دلتنگی و مردن
چه مردایی با این حسرت پی تقدیر من مردن
تو حق داری بری اما نمی دونی چقد سخته
منم که استرس دارم خیالت از همه تخته
همیشه آخر شعرم یه جورایی تموم می شه
تموم غصه های من با لبخندت حروم می شه 
علی رفیعی وردنجانی