افسانه هستی

                    افسانه هستی 

از  پیله  در آمدم  چو  پروانه  شدم  من
سرگشته عشق گل  و گلخانه  شدم  من
از  باده عطر  خوش گل ها  چو چشیدم
بیگانه ز خود  واله  و  مستانه  شدم من
اسرار هر  آن گل که  بر  آن جای  گرفتم
بوییدم  و  روییدم  و  فرزانه  شدم  من
دل تشنه  و گل چشمه  و  اسرار  کرشمه
پروانه  بدم  عاشق  و  دیوانه  شدم  من
شبها  به کمین سحر  و صید  دوصد  گل
دل سوخته  جان دادم و جانانه شدم من
هر  آینه ام   برد   ز   پی  ساحر   هستی 
از خویش  رها گشتم  و افسانه شدم من