دوستت دارم

باز خوابت صبحِ ما را شاد کرد
وز مرورش خانه را آباد کرد
بر لبم لبخند خشنودی نشاند
باغ عشقم را ز نو بنیاد کرد
دوستت دارم هنوزم گرچه یار
بی تو باید مرگ را فریاد کرد
بنده بودم در خودم افتاده حال
خیز آشوبت مرا آزاد کرد
دست من هرگز نبود افسار دل
در هوایش هرچه می افتاد کرد
کار او گویی که شاگردی نبود
چشم هایت کار صد استاد کرد
آنچنان درسی به او دادی که گفت
هرچه شد باز از تو باید یاد کرد