عشق ۲

عشق چراغیست به دلها که عا شقان دارد نشان 
هم پریشانی و هم خلدتی پنهان دارد نشات 
تمام  لذت دل به او رنگ خدا دارد 
همئشه شیفته گانی ز آتش نشان دارد نشان 
به پایان که رسید عمر  جاودان ز عشق 
مرگ هم رهیست که عاشقان دار د نشان 
هر گز خالی از عشق ندیدم ایمان را 
به زیبایی مکان دل که او صد نشان دارد نشان 
گر چه هستم منتظر بر مرگ و زلفم شانه او 
چه مشتاقم ز عشقی که او نشان دارد نشان 
بمیرم تا ببوسم رخ زیبای دابر
به روزنی گیرم سر زلف که این دارد نشان 
عجب قافل ز عشق و دلبرم بودم 
که آن عشق مقدس خانفاه نشان دارد نشان 
دمی آمد آهوی کمان گیر زخمم به دل زد 
چه مجور من که او هم کند و هم زندان دارد نشان 
چو افتادم به دام در جهان زیور اندام 
ندانستم که این خطا زآن دارد نشان 
چشمانی چو سیل تر دارد غم عشق 
ز تنهایی دل دارد چاک گریبان دارد نشان 
عشق دل بیمار دارد جان بی رهایی
به انواجش بلرزی که او فزون دارد نشان 
دل بسوزانم ز عشق و عشق بسوزانم ز می 
که استاد ازل هم ز عشق زآن دارد نشان 
همه لبریز عشق او او لبریز عشق خود 
این هستی زآن هستی این دارد نشان 
قرق عشق ز پا افتاد دیده بند را 
جامی می دهد عشق که او سوزند دان دارد نشان 
به هم راه دلم بالی ز عشق گیرو ز او 
جان من و عشق او گوهر کان دارد نشان