اعتراف

آخر نماندی ، در دلم دیوانگی کم شد
عشق تو در رگ های من مانند یک سم شد
عشقم لگدمال غرور نابجایت شد
صبرم زیاد و پشتم از این حادثه خم شد
فرزند در آغوش و سمت مردمان آمد
صدها هزاران افترا تقدیر مریم شد
پیکار با دادار و بت ها خالقان بودند
تا حذف بت ها کار ابرهیم ادهم شد
این اعتراف از جرم تو چیزی نمی کاهد
جای طناب دار در بخت تو محکم شد
از بحث های بی ثمر چیزی نصیبم نیست
جز همنشینی بد که رسوایی در عالم شد
نامحرمان از التذاذ عشق بی سهم اند
وقتی که با یک آیه و چند سکه محرم شد