تک شاخه

همراه شاخه ای که دلش با کسی نبود
جز صخره ای رسیده به دریا کسی نبود
انگار در دلش نه فقط من که دیگری 
بوده است آن زمان که به جز ما کسی نبود
گفتم به جای چشم چرا دل تقاص داد
اما برای حل معما کسی نبود
پاییز رفت و پشت سرش را نگاه کرد
در رقص باد و خش خش بر پا کسی نبود
نخ میشود به میله ی انگشت اشک و هی
غم بافتم به روی غمم تا کسی نبود
در انعکاس آینه کوهی که درد داشت
فریاد زد کمک، کمک اما کسی نبود
حالا نگاه صخره به رقصی در آتش است
وقتی شکست شاخه و آنجا کسی نبود