بیابان زندگان

نور ماه بالهای نم زده شب‌پره هارا سوزاند
رد پایم طوفان بیابان با خود برد
و در آخر نامت را
آه نامت را دگر در یاد نیست 
من دلتنگ گشته‌ام
دلتنگ کسی که دگر حتی نامش را 
به خاطر ندارم
فقط این صدای قهقه‌های اوست
که در گوش زمان پیچیده
مرا میخواند 
که در پی او سر به بیابان گذاشته‌ام
بیابان این سرزمین مردگان زنده
یابان دیوانگانی چون من
به خویش بسیار دیده
میتوان صدای آوازشان را
از زیر هزاران ذره شن شنید
گویند در پی دریا آمدیم اما 
به صحرای زندگان رسیدایم 
 در پی دریا آمدیم اما
 ‏به سراب رسیدیم