زیباترین کلامَم از قلبِ من بَر آمد
با نامِ نامیاش من،این غُربَتَم سَر آمد
در دامِ او چون آهو،با دُشمَنان چو شیرم
در مُشکِلَم چو سَنگم،در دستِ او حَریرَم
از خاطراتِ با او،چیزی نَبُردَم از یاد
از زندگیِ بی او،این بُغض ماند و فَریاد
بیکارَم و بِشُد او تمامِ کار و بارَم
اوجِ رَهاییام شُد حِصارِ قلبِ یارم
آخَر بگیرَمَش من،دِلدارِ من بُوَد او
با همه کَس بِجَنگم،تا یارِ من شَوَد او
اَنگیزهام بِشُد تا شِعری دِگَر سُرایَم
نامَش نگویَمَت من،رازِ مَن و خُدایم
من پادِشاهِ قَلبَش،میدانَد او چه گویَم
او سَروَرِ دِلَم شُد،نِشانَش از کِه جویَم؟
وارونِگیِ زیبا،زیبا ترین کلام است
گَر کَس نَدانَد این را،سَلامِ او حَرام است
وارونِگیِ حرفَش با قلبِ او عَجیب است
گویَد نَخواهَمَت من،نگاهِ او نَجیب است
اَمّا دِلَش رُبودَم،در دل مَرا بخواهد
شعری دِگر بَرایَش،این قلبِ من بخواند
وارونِگیِ زیبا،سَهمِ دلَش نِویسم
قافیه شُد تَخَلُّص،من باز هم رِئیسم
رئیس
الهی به آرزوی دلت برسی برادر
مانا باشید به مهر گرامی