دلم نمی خواهد قلم بزنم .

دلم نمی خواهد 
قلم بزنم 
در این پیاده روها  
قدم بزنم.
با دلی خوش 
اگر بگذارنند دلی سیر  قدم بزنم 
و ترانه ها و شعرهام را
زمزمه با پرنده ها و
سروهای آزاده بکنم .
  
جایی که تمام سنگ فرش ها 
مامور شده اند 
ترا زمین بزنند .
تا تسلیم به شر این و آن شوی .
صدای 
حنجره ی زخمیت 
پینه های انگشتانت 
بر اثر فشار قلم 
را در جیر ینگ جیرینگ 
جیب کدام عالیحناب 
باید شنید.

کدخدایش میهمان نواز است ،
اما خود نواز نیست .
جایگاه هنرمند خودیش 
را کمتر از یک صندلی چوبی می داند.
تمام بلیط ها هنری و تفریحی 
نام این و آن دارد .
جز رفتگر پاکدست محله.
بر ایشان حلال.
خود و بچه هایت را 
محروم از حق خود می کنند. 
حرام بر خود و فرزندانت.

کسانی که فکرش را نمی کردی .!
خُطور نمی کند 
اصلا به ذهنت .
مثل ماشیند 
که طبق فرمان، 
دروغ 
بر مغزطفلان معصوم 
تزریق می کنند. 
خبر.   خبر
با دلالان  هنر فروش  عکس می گیرند . 
شیرازه 
نماد چیست ؟
ظلمت کده ای 
که همه با دیدِ
لنز یکسان می نگرند .

 تفکر یکسان. 
زند ه هایی  
که هر روز و شب 
خود را با  فلش ِبرنامه ی 
از پیش ساخته شده ؟ 
به شارژ اصلی 
به نام تریبون 
وصل می کنند.

نوشته ی _ روح انگیز ( فرح ) امیدی - شیراز
1398/12/7