دهانم حال و هوای مزه مزه ی گس می دهد

‍ دهانم حال و هوای 
 مزه مزه ی گس می دهد 
گواه  رستا خیز و نوخیز ی
دگر است

با مراودت مستمر با عشق 
مزه تند و خوشبوی 
 نعنا ی کوهی  می دهد
کوه نشسته وبه نظاره 
شمیم مشتاق دیدار 
بوی وحشی بابونه
   کوهی می دهد 
عطر خوشبوی رازیانه بابونه
آویشن پونه  چه محشر می دهد
بوی اصیل ریشه در خاک
می دهد
دهانم بوی هوش برنده عشق 
می دهد
نه شیرین است نه تلخ 
مزه اش دلنشین. گوارا
چون قهوه ی تلخ قاجار است 
پرزهای دهانم  عضروف های حنجره ام 
و شش های ریه ام بیمار 
دلباخته اش شده است 

با نوای او هوای دم می گیرد و
 باز دم ِحیات پس می گیرد
اکشیزن خالص است 
هوای پاک است برای بند بندِ وجودم
محاوره و مباحث دلجویی
مهر جویی  فراوانی
با خورشید مهر و آفتاب  دارند
 با هم جانند دلند 
گمانم دو روح در یک پیکرنند

مگر می شود ترک جان و دل کرد
مگر می شود روز را از
دامان پاکِ
 خورشید جدا کرد
شب را از آغوش ِ مهتاب بانو
بدر کرد
نگاه های گرم  ما را ز هم 
نمی شود جدا کرد
قلب عاشق مان را ز شریان 
عشق ابدا فصلِ انفصالی نیست
فصل خزانی  نیست 
سرو آزاده ئیم
چنان کوهها استوار
درختان جنگل ها  
سبز سبزیم

نوشته ی _ روح انگیز امیدی 
فرح _ شیراز
1399/2/23