کجا روم که آبی

کجا روم که آبی

بود رنگ حقیقت

رو آینه های احساس

نریزه اشک حسرت

 

کجا که بوی عاشق

بود هوای عالی

به جاییکه دل پُر

شود ز غصه خالی

 

روم بسوی آن شهر

که جویم آشنایی

یکی از جنس آدم

بدور از بیوفایی

 

منم خسته ی تنها

یه فرد دل شکسته

یه خار بی هویت

به پای من نشسته

 

منم مسافر دل

 که منتظر نشسته                                                                                    

طنابی از تحمل

بدورم حلقه بسته

 

روم بسوی آن شهر

که جویم آشنایی

یکی از جنس آدم

بدور از بیوفایی

 

کجاس سنگ صبوری

که باشه گوشِ جانم

نمیره از تعجب

چو بشنوه فغانم

 

کجاس اون آسمونی

که طاقت آره از درد

اگر بینه در این شهر

فراوون شده نامرد

 

روم بسوی آن شهر

که جویم آشنایی

یکی از جنس آدم

بدور از بیوفایی