زلال عروضی قافیه دار

غمگین ترین شادم

پر بسته ام هر چند آزادم

من عاشقم ، یعنی که حالی گیج و گم دارم

ویران، ولی انگار آبادم

آرام و ُ فریادم

اینگونه حیرانم

گاهی خموشم گاه سوزانم

همچون اجاقی  لحظه ی تحویل ِ فروردین -

تکلیف خود را هم نمی دانم

عمری  پریشانم

خل نیستم بانو

بگذار گویم کیستم بانو

من هسته ای تلخم که تیپا خورده از رُستن

در خاک و خُلها زیستم بانو

غم ریستم بانو

تصویر یک برگم

رقاص ِ طوفانی بدآهنگم

با ساز ِ پائیزی و ُ تصنیف ِ صدای باد

شاباش گیر ِ پنجه ی مرگم

از ساقه می لنگم

مرغ ِ دلم بی پر

کابوس ِ ظلمت بی در و پیکر   

باید تبر زد شاخه ی شب را برید از ته !

خورشید را چون شعر ِ بی دفتر

آواز کرد از بر

بانو بگو با من

ای آنکه دوری یک بغل تا من

آیا مرمّت می کنی ارگ ِ امیدم را  ؟

خورشید را می بینم آیا من ؟!

ای با وفا دامن !

لب باز کن رویا

شعری جدید آواز کن رویا

شعری که تعبیرش سلام ِ صبح با سرو است

این قصه را آغاز کن رویا

اعجاز کن رویا