خورجین

درود جناب بدری ارجمند

چقدر زیبا و مصوّر و ارزشمند سرودید در وصف شهیدان همیشه جاوید

حسّ و حال ما را برد به سالهای دور سنگر و صلوات.

به یاد همه‌ی شهیدان به ویژه‌ پسرعمّه‌های شهیدم نجاتعلی طالعی و ابوالقاسم برزگری و به یاد همکلاسی دوران بچگی‌ام، شهید رضا رنجبر، بغضی در گلو نشست و اشکی فروچکید.

چند سطری از کتاب دل‌نامه‌ها و آفرین‌نامه‌ها تقدیم می‌کنم به روان تمام شهیدان راه حق:

عشق، آتش‌وار است و با آبدستیِ تمام، آراسته‌سخن و خوش‌كلام، عاشق را سوی خويش آوا می‌كند و شهيد، شورنده‌ای است شوريده‌حال؛ كه گلبوسه از لبان آتشين عشق می‌نوشد! شوريده‌حالی است شيدا؛ كه «ركعتان عشق» را، از شط خون قامت بسته‌است! شيدايی‌ است شيفته؛ كه آيت «مَن عشقته» را با خامه‌ی خون تفسير بنموده‌است! شيفته‌ای است عاشق‌ نام؛ كه عاشق‌پيشه و آتش‌جان، خرمن‌ خرمن، وجودش را، در آتش عشق بيكرانه‌ی مطلقِ محبّت سوزانده، و با خوشه خوشه‌ی پروينِ پاره‌های پيكر خویش، پهن‌دشتِ پريشانی را پر بنموده است!
در وصف شهيد و شهادت و شرح شهامت‌ها؛ شجاعت‌ها؛ پايمردی‌ها؛ مردانگی ها؛ بزرگی ها؛ سترگی ها و جاودانگی های شهيدان، هرچه گفته آید، باز هم نمی‌توان قطره‌ای از عظمت اين پاكان خدايی را بازنمود. در وصف سرخیِ راه و سرسبزیِ ايمان شهيدان، هر يادی بر زبانِ دل جاری گردد و هر سِروادی بر جانِ دل ساری شود، باز هم جای سخن باقی است؛ سرايش می‌ماند و واژه‌ها در نمايشِ شكوهِ شهيدان درمی‌مانند.
توصيف شهيد و شهادت را بايد، در سروده‌ها و عاشقانه‌های عشق آموخت و در گل واژه‌های قاموس بي‌كرانه‌ی ايمان، جستجو نمود!
وصف شهيد و شهادت را بايد، در خون‌نوشته‌های گلگونِ تاريخ خواند!
وصف شهيد و شهادت را بايد، در سنگ‌نوشته‌های تختِ جمشيدِ آرامگاهِ جاويدِ آزادمردانِ شهيد، نجوا نمود...
***
شهيد! تو آيينه‌افروزِ آيينِ آزادی؛ آيينه‌پردازِ آيينه‌ی شادی؛ آيينه‌پيرای آبگينه‌ی آبادی و آيينه‌زدای آژينه‌ی آسيابِ عشق بودی؛ كه دل به آسيانه‌ی ايمان دادی؛ آستين بر آلودگی‌ها افشاندی؛ و جانِ آسمانی‌ات را، از آسيبِ هر چه آلايش و آلودگی است، عاری گردانیدی!
***
تو شتابان، از اين بيابانِ بگداختـه؛ و بـرهوتِ تافته، بگذشتی و در بـرابـرِ آن بـارگاهِ بـاشكوه، بـاد و بروت بينداختی؛ بادِ وجود، بر بـاد دادی؛ از بوته‌ی بلای «قـالـوا بـلی»، سـربلند بـرآمـدی و برای هميشه، بلندنظر و بلندی‌نگر، از نردبان‌پايه‌های بلندی بالا رفتی و بر اوجِ بُرج بزرگِ آزادگی برآمدی!
***
تو پاليزبانِ پامچال بی پاييزی! تو پاليزبانِ پرشيان عشق و پرهيزی! تو خود پاليزِ بی‌پاييزِ پَرْسياوشانِ پاكيزگی هستی كه: هيچگاه، پوسيده؛ پژمرده؛ پژمران؛ و پژمان نخواهی گشت؛ و پيوسته، پدرام؛ پوينده؛ پويا و پرتوان، پژوهان پَرتوِ پُرسوی نور و شور و سرور خواهی ماند!
***
توصيف ترش و شيرينِ تمثال مرگت، از تيرِ زبان و تبرِ بيان برنمی‌آيد؛ مرگت، تَرنگ خون است و تُرنگ جنون! مرگت، تاسّف نيست؛ تهنيّت است! مرگت، تقدّسِ يک فرياد است و تاكيدی است بر تكامل ايمان!
***

تــو در جـغرافيای جادويیِ جنون، با جان‌فشانی، سبزترين جلگه‌ی ايمانی! تو در جغرافيای جادويیِ جنون، با خون‌فشانی، جوشنده‌ترين جوششِ جانی؛ جاری ترين جانِ روانی؛ و جوان‌ترين جوانه‌ی ايمان!
***

تو چابک‌سوارِ دشت چلچله‌هايی؛ كه با چيرگی، تنگ بر چارگامه‌ی احساس بربستی و با چيره‌دستی، چوگانیِ عشق را برنشستی و با چربدستی، چوگان‌بازِ پيروزِ محبّت گرديدی!
***

در آن هنگامه ی آتش و جنون، تو خزانه‌دارِ خزانه ی خون بودی... در آن هنگامه ی آتش و خون، خسته‌خسته، زخم های تنِ خداجويت، در جویی از خون شناور بود... در آن هنگامه ی آتش و جنون، گرمای خویِ خون می خروشید؛ خورشيد خون، از خاور جنون پرمی گشود و دشتِ خاطرت را، گـرم از پـرتـوِ پـرشـرارِ محـبّت می نمود... هنگامه ی جنـون؛ آتـش و خـون، بـود و بـود؛ تـا روحِ خوش‌بويت، به سرچشمه‌ی جاویدِ خورشيد رسيد و عروجی پرشکوه را، آغاز نمود! آری؛ رخنه‌ی رخيصِ اين خاک، تو را در خور نبود؛ خورشيدِ جانت، به خرگاه اخضرِ افلاک پركشيد؛ و تو با خـاطری آرام، در آغـوشِ گـرمِ مطلقِ خـوبرویِ ازلی غنـودی و جامِ درخشانِ جانت را، از غبارِ خستگی‌ها زدودی!

زهرا حکیمی بافقی، کتاب دل‌نامه‌ها و آفرین‌نامه‌ها (توصیفی از شهید و ترسیمی از خط سرخ شهادت)

یاد و خاطراتشان تا هماره جاوید
تا همواره‌ها پردیس الهی زیبنده‌‌ی مقام شامخ و پرشکوهشان باد