الغیاث

الغیاث زان هضمِ هجران
الحذر از یادِ رفته
آه!. من. از چه بگویم
که در هنگامه‌ی پایان
حرفِ آخرم به گوشَت 
سعیِ آخر
سنگِ آخر
اشکِ آخر 
چنگِ صورت
اعترافِ بی‌گناهی...
و فشردنت به جان‌وُ
دندان گرفتنْ آنْ گوشه‌ی لب‌ها
گم شدن در چاهِ گونه‌‌
نوش از آن سبویِ نابت
-مستم و
 لایَعقَل از عشق-.
یادِ من رفت...
که در هنگامه‌ی آخر،
چاکِ سینه‌‌ام بَرَت بشکافم
و دلی سیر نگاهت بکنم
تا که با بغضی عظیم
نامِ تو فریاد کِشَم.