مرغ غزل

دیوار من کوتاه تر، از هر چه دیوار!
مرغ  غزل! بر آن بخوان، آهسته هر بار!

بیداد کرده زندگی، مشتی گره کن
بر من بکوبان، تا شوم چون صبح، بیدار

یک قاب بی تصویر هستم مرحمت کن
لبخندِ خود، تصویر کن در قاب ِ منقار

ناخوانده بر دالان قلبم حکمران شو
هر آجرم را، نذر کن با شوق بسیار

من نیش حسرت خورده ی صدها سکوتم
بر من بباران شعرهایم را، به یک بار

تیمار کن شعر "صنم"، آمین به دوشم
دست دعا همراه تو ای بهترین یار

۱۳ آذر ماه ۱۳۹۸

پ.ن:
می گریم و خون می خورم در پوستینم
دنیا گره خورده به چین های جبینم
چوپان دروغش را به ما تقسیم کرده
باران نمی بارد دگر بر سرزمینم
#بداهه