خراباتی

در خرابات مغان ، اسیر و دربند شدیم

از نوش لبش ، مست چنان قند شدیم

انگار ز یادمان برفت ، کز چه سبب !

ساکن به چنین ، کنج بلامند شدیم

ما را چه توان ، در محک حی جلیل

از لطف و صفا ، محو خداوند شدیم

از خامی و از قصر خیال بد خویش

در وادی پست ، ساکن و پا بند شدیم

هر روزه در این صومعه ، رنگیست مرا

رنگبازی بنه از دست ، که هنرمند شدیم

فکرت خانه و کاشانه نمائید که در راه خطر

بس بلا باشد و ما غافل از این پند شدیم

گر که پیوند زنند اندیشه ام بر ذات حق

شکر خلاق که ما درخور پیوند شدیم