دام رستگاری

نگارین دلبرم زیور نشان نیست
                   چو او عاشق نوازی در گمان نیست
ز هجر حُسنِ بی صورت که دیدم
                    مرا دردی که درمـانی بر آن نیست
                 دامِ رستگاری                              
شکســــته بــال رهــــایی، شکســــته تر دارم
به دام عشــــق تــو ســـــاقی گسسته تر دارم
ز مـــــرغ خســته که اندر قفس نفسگیر است
درون ســـــینه ی پیـــــرانه خســــته تر دارم
ز لعل غنچه ی نوشین چـو بَستِ محرم عشق
دلی نشســـــته به عــــــهد تو بســـته تر دارم
شکست جــــام شـــرابم ز جــور نرگس مست
درون ســـــینه ز هـــــجرش شکسـته تر دارم
خجســـــته است بهـــاران که گاه دیـدار است
ز وصـــــل یار، بهــــــاری خجســته تر دارم
ز شـاخ سـوسن و سنبل به مقدمت ای دوست
ز دســـــته دسته ی زلف تو دســــته تر دارم
ز رَســــــته های شــــــقایق به دامــن صحرا
به لاله زار دلــــــــم لاله رَســــــــته تر دارم
ز هســـته ای که به منظوم عـالم هستی است
ز فیـــض روی تــــو تابنده هســـــته تر دارم
بیا که عُـــــقده ی این دام نـــــــو بیافـــــزایی
که پای بســـــته ی این دام، رَســــته تر دارم

( مظفر جوینی، " ترنم وصال به سرچشمه کمال" ، نشر جهانکده )،

موسسه علمی فرهنگی جهانکده.