بگذار

بگذار تا در سایه ات آرام باشم

تا لحظه ی مرگم درون دام باشم

بگذار در این فرصت پیش آمده خوب

 من هم مثال هر جوانی خام باشم

من یکه شیر بیشه ی هجران و دردم

بگذار در آغوش گرمت رام باشم

از بی کران وسعتت می خواهم این را

تا در وجودت بین دال و لام باشم

من شهره ی شعرم ولی بگذار تا که

در  چشم بدنامان کمی بدنام باشم

وقتی که چون سایه همیشه گور با ماست

عیبی ندارد ساعتی بهرام باشم

خونی که در لعل لب تو موج میزد

اجبار می کردم که خون آشام باشم ...

ابراهیم بخش آبادی (هیچکس)