طاعون

درود بر شما!

چقدر مفهوم‌ساز و پرمحتوا می‌سرایید!

احسنت!

از زیبایی‌های هنرتان این است که در قالب آرایه‌های ادبی، مفاهیم بکر و پرمحتوا را در ایجازِ تمام، بیان می‌کنید و شیوه‌ی خاص خودتان را دارید.

در شعر جاری، بسیار هنرمندانه نمای بمب‌باران شهر و عواقب و آوارگی‌های بعد از آن را به تصویر کشیده‌اید.
برخی از آرایه‌های ادبی شعرتان را برای مخاطبین مشتاق به این‌گونه بحث‌ها، بیان می‌کنم:

*جنگنده بمب زایید
استعاره‌ی مکنیه (تشخیص)

*جنگنده بمب زایید
و مَردم،
جیغش را کشیدند

_کاملا مصوّر و گویاست. معمولا زائو جیغ می‌زند؛ امّا هنگام زاده شدنِ بمب‌ها، مردم جیغ می‌زنند.


*ناله‌های شهر درون آتش
رعشه به اندام زمین انداخت

_شهر: در اینجا یعنی مردم شهر؛‌ پس آرایه‌ی مجاز است به علاقه‌ی محلیه.

_ اندام زمین: استعاره‌ی مکنیه (تشخیص)

*از نعشِ فشنگ‌های پشته شده
طاعونِ آوارگی شیوع پیدا کرد

_نعشِ فشنگ‌ها : استعاره‌ی مکنیه (تشخیص)

_طاعونِ آوارگی: اضافه‌ی تشبیهی (تشبیه بلیغ)

*که هر محله  گریان
به بدرقه ی ما آمد

_محله: منظور مردم محله است؛ پس آرایه‌ی مجاز است به علاقه‌ی محلیه.

*از نعشِ فشنگ های پشته شده
طاعونِ آوارگی شیوع پیدا کرد
که هر محله  گریان
به بدرقه ی ما آمد

_بسیار مصوّر و گویاست.


*امّا من برای این تراژدی
فکرِ مطلعی دیگرم
سلاح‌ها سترون شده‌اند...


_سترون شدنِ سلاح‌ها: استعاره‌ی مکنیه (تشخیص)

شاعرانه‌هایتان ماندگار!