پشت ماشینِ زمان با قلبِ غمگین ،سوگوار

پشت ماشینِ زمان با قلبِ غمگین ،سوگوار
می زنم دنده ...وَ می سازم عدد را بی شمار
بوقِ ممتد می زنم یعنی که عاقل نیستم
چشم بر هم می نهم در این خیابان بی گُدار
ناگهان یک جیغ یک آه یک صدایِ"ایست مَرد"
غرق در خونم ...وَ ماشینم لمیده بی سوار

خیمه می گیرد به آسمان ابرِ تیره لحظه ای

با ستاره می نویسم قصه ی این روزگار

بعدِ چندی باغبانِ پیر می آرد گلی

می نشینم در کنارش با دو چشمِ اشکبار

کاش عمرم را دوباره پس دهد دنیای غم

گام بردارم در آن اما شکیب و بردبار