دل من

دل من

دل من دست بجنبان که مسافر شده ای
همسفر با دو سه تا مرغ مهاجر شده ای

تو در این شهر دگر ماندت آزردگی ست
غرق در همهمه ی آهی و صابر شده ای

تا به کی زخمه و نیرنگ نصیبت باشد
همه شمشیر به دستند و تو غافر شده ای

خوب دانی نشود خار بیابان، سمنی
تو که زیبا سمنی اینهمه وافر شده ای

من که از دست تو انگشت نمای شهرم
در پس کوچه ی بن بست، تو عابر شده ای

گرچه خون خوردن من عادت دیرین باشد
در غزل چینی ِ احساس، تو ماهر شده ای

ذات آیینه ای ات از غم اغیار کبود
حیف! افسرده ی این نغمه ی ظاهر شده ای

"صنما" روحی و بر ساحت جان فرماندار
نکند باز به یک وسوسه کافِر شده ای

بنگر دل، که دگر ذهن من از هم پاشید
باز از بانگ سکوتی که تو ناظر شده ای

بتول رجائی علیشاهدانی
۴ مهر ماه ۱۳۹۸