غزل درد

غزل درد
داغ عشق توکه بنشسته ی پیشانی ماست
کوچه در کوچه به دنبال پریشانی ماست
آنچه میدانم از این جاده پر خوف و خطر
گوشه ی چشم تو سرمنشاء حیرانی ماست
وای از دست تو و این دل سر گشته ی ما...
که دمادم پی اوضاع گران جانی ماست
چِقَدَر مانده که این شب زده هشیار شود
بخت و اقبالی اگر در پی مهمانی ماست؟
نوری از چهره خورشید تو جامانده ببین !
که در این دایره اوصاف درخشانی ماست
غزل درد مرا غمزه چشم تو خوش است
دیدن ماه رخ ات مصرع پایانی ماست
همچو معصومی اگر با غم خود ساخته ایم
سر زلف تو پی بی سر و سامانی ماست
بیشکک، سوم سپتامبر ۲۰۱۹