جهانی پُر شر و شور و سری با جهل هم لانه
کجا باید برم جان را ز بیمِ خصمِ هم خانه؟
دل و خیلِ هوس هایش پلیدی ها به سر دارد
و جان بر وصلِ معشوقی بریده دل ز کاشانه
نه دل باشد اسیرِ تن نه تن در بندِ جان آید
چه فردایی بُوَد ما را از این احوالِ خصمانه؟
جدایی چون چنین باشد میانِ عقل و جان و دل
کجا در اتفاق آید تفکرهای بیگانه؟
چو دور افتد ز اندیشه بنی آدم به هر پیشه
به چشمش هر چه خوش آید پسندد خلقِ دیوانه
ز چنگی خون و از چنگی نوایی دل نشین خیزد
سری پندار بِه دارد سری فکری خبیثانه
یکی خونِ رزان نوشد یکی خونِ کسان ریزد
یکی پوید رهی دشوار به سوی مُلکِ جانانه
یکی در بندِ دلداری خمارِ ساغر و ساقی
یکی سر بر سجود آرد به مسجد یا به بتخانه
بسی مشتاقِ معشوقی که جوییم در فلک او را
بسی بی تاب می چرخیم به گِردِ سنگِ یک خانه
به خود از عشق می بالیم ولیکن فارغ از یاریم
زمانی عاشقیم اما نه آن گونه که دیوانه
حلاوت از جهان جوییم و ره با ناکسان پوییم
چه باشد حاصلی ما را از این حالِ قبیحانه؟
رها کن حال و احوالِ هوسبازانِ در بندی
که خوی دیو و دد دارد ز رفتارِ وقیحانه
در این غوغا که هر ننگی ز خلقِ ناخرد خیزد
تو را (مسکین) چه حاصل شَد از این شعرِ ادیبانه؟
به مستی کوش و عیاری میانِ جمعِ سرمستان
چنانی که نکو آیی به چشمِ پیرِ میخانه
امیر الهی(مسکین)
آموزنده و زیبا بود