پیله خواب

پیله ی خواب

معشوقه ای بودم مثال ِ کرم ِ در پیله
اما تنم یک عاشق  وامانده در  تبعید
از آسمان باران چکید و پیله ام وا شد
پروانه ای  گشتم  شدم زندانی امید
رقصیده ام  من روی  بند ناامیدی  ها
ای کاش میشد قصه ی من بارها تجدید
پُر شد  ستاره  آسمان ها و  زمینم گیج
ای کاش از زنده بگوران هم شود تمجید
چشمان من در آسمان چرخید و ماه آمد
افکند بر دستان من زنجیر و هی تهدید
او مثل یک دوک ِ فقید عالیجنابی شد
من هم مثال شمع سوزانی شدم اُکسید
ازمن کتابی می نویسد خط به خط تشویش
خطاط ِ  ناشی  با  تقلب  می کند  تقلید
هر گز درخت پیر را از تیغ باکی نیست
هرریشه اش درخاک عشقی می کند تمدید
اندوه بر زخم نمک خورده تو را سودی ست؟
فریاد کن ! فریاد ! عشقت را ؛  نکن تردید
شب را به تسخیر آور و در خون شناور کن
باید  بساط ِ ظلم  را  با  دست خود  برچید
دیدی  پرنده  در  اسارت  فکر  پرواز  و
بال و پَرَش چینی ، کُنی این فکر را تشدید
دلواپس امروز و فرداییم ؛ ولی در خواب
باااید به پا خیزید و بر ؛ آینده هم شورید

#بتول_رجائی_علیشاهدانی

سروده اسفند ماه ۱۳۹۷

تاریخ انتشار در سایت شعر ناب
۱۴ مرداد ماه ۱۳۹۸