یادِ دیدارِ تو را در باغِ مینو می کشم

یادِ دیدارِ تو را در باغِ مینو می کشم

گاه گاهی بوسه ای بر چشم و ابرو می کشم

قطره ای از قطره هایِ آبِ دریایی منم

با لبانِ خسته ام تا پایِ تو جو می کشم

حوضِ تنهایِ دلم را در کنارِ سیب ها

با قلمویِ نگاهت  رنگِ گیسو می کشم

صبح  ها خورشید را با خنده می آری به باغ

جایِ پایِ خنده ات با چوبِ جادو می کشم

در هوایِ آرزوهایِ تو من دل بسته ام

حکم فرمودی که نقاشی کنم مو می کشم

هر چه می خواهم شوم از خانه ی دلواپسی

بازهم یک جاده از این سو به آن سو می کشم

خیرِ مقدم هایِ بسیاری نوشتم گل بیا

تا بیایی کوچه را من آب و جارو می کشم