شراب آبی

ای آسمان ساحت دریایی
شبشاره های ارگ بخارایی

ای زخمی مطایبه ی چشمم
آغوش های خواهش  رویایی


در التهاب ‌شارق خورشیدت
گل خنده های سرخ تماشایی

وقتی شراب آبی عذبت را
در سینه ام به بوسه میارایی

تا در شکوه غالیه ی تصویر
بر هر نسیم حوصله بنمایی

تا هیمه های تشنگی تنرا
با هر نگاه شعله  بیافزایی

من آخرین کبوتر غمگینم
در صحن بیکرانه ی شیدایی

آن صید آشنای گریزانم
در واحه ی غریزه ی تنهایی

در برفزار قبایل دستانت
در لخشه ی شقایق صحرایی

تا موجهای سیاه پریشنده
بر شانه ی خموش شکیبایی..