قعر چاه

پشیمان میشوی روزی که دیر است ندارم در دل دنیا نشانی درون سینه ی خاکم چه آرام تو هم باید در این حسرت بمانی چه زیبا میشود چشمانت آن روز تجسم کردنش را دوست دارم شبیه ابرهای خیس نمناک تو میباری و من حرفی ندارم هزاران کهکشان سرد و خاموش جدایت کرده از من باز افسوس هوا رو به سیاهی میرود آه تو روشن میکنی آهسته فانوس میان هاله های تیره و تار نگاه تو هنوزم مثل ماه است چرا آن مرد بی احساس دیروز شبیه آدمی در قعر چاه است؟ نمیخواهم که آن چشمان مغرور شبیه ابر بارانی ببارد فقط یک بوسه بنشان بر مزارم پشیمانی دگر سودی ندارد.