پیراهن صورتی

همه ی حواسم   در جعبه ی طلایی سیگار میریزد
سه تا ، دو  و...
. 

. 

. 
قهوه ها سرد میشود
به تصویر  روی پوست شکلاتهای آلونکا خیره ام
آه،آخرین مونولوگ امشب : روسریهای لعنتی!!
 حوصله ی ساعت مچی، در جیبهای شلوار جین
با بوی زعفران  و حلقه های دود،   رژه میرود.. 
هیچ چیز سر جای خودش نیست
آهنگها، یکی یکی می آیند، ریتم  کفشهایم را بهم میریزند
فنجان ها را سردتر میکنند و  میروند.. 
من، درست رو به روی پرده ی مخمل قرمز مینشینم
کسی چه میداند
شاید برف بند آمده باشد
و تو بیایی
تا من دوباره  پیراهن گیپور صورتیم را بپوشم...