دوئل

دوئل
ای به خال لبت آمیخته آمال دلم
بی خبر از من و از تیرگیِ حال دلم
نه مرا منگنه بر قاب خیالت کردی
نه تو بیرون شدی یک ثانیه از فال دلم
قهوه ی تلخ تو لبریز شد از بی مهری
شوکران نگهت، چید پر و بال دلم
سیم گیتار من از پارگی خاطره هاست
که پریشان شده و نیست به منوال دلم
از دکل های برافراشته ی شهر چه سود
که نکردند تورا وصل به سیگنال دلم
آن خیابان بلندی که قدم زد با تو 
هیچ واقف نشد از تلخیِ احوال دلم
کافه ها از سر این میز تورا دزدیدند
پشت تنهایی بی منطق هر سال دلم
ای رقیب دوئل، ای عمر، عجب نامردی
ماشه را زود چکاندی سر اقبال دلم