ذکاوت

 

عمر خود را نذر بودن در کنارت می کنم                                                                                                                                                                                                                                                                دیده را قربان چشمان خمارت می کنم  

                                                                                                                                                                                                                                                                 هی غزل می نوشم ازلبهای سرخت چون شراب                                                                                                                                                                                                                                                    فارغ از مستی خودم را شرمسارت می کنم  

                                                                                                                                                                                                                                                            در تصور باغ زیبایی ، پر از آرامشی                                                                                                                                                                                                                                                                                      هر گلی را از نجابت وامدارت می کنم 

                                                                                                                                                                                                                                                                              وای اگر امشب در آغوشم بیایی محشراست                                                                                                                                                                                                                                                                  چون قمر باشم که گردش در مدارت می کنم   

                                                                                                                                                                                                                                                             بوسه خواهم زد به لبهایت اگر رخصت دهی                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                           چشم و دل راهم به بوسیدن دچارت می کنم   

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                         عقل و دل سر داده اند جنگی جهانی سالها                                                                                                                                                                                                                                                                    من گذشتم از قضاوت جان نثارت می کنم   

                                                                                                                                                                                                                                                                                                     تا ذکاوت هم بنوشد جرعه ای از بودنهت                                                                                                                                                                                                                                                             کوچه را میخانه ای در انتظارت می کنم

محمدرضاذکاوتمند