روزگاریست...

روزگاریست دلم تنگ است این روزها

و ابر چشمهایم

بی جان شده باز!

بی بهانه گریه ام می گیرد

گاهی چیزی مینویسم

ترانه ای ، شعری ، قصه ای...

و گاهی واقعیت ها خود قصه میشوند

و این قصه ها نیاز مند تکرارند

خدای من پا در میانی کن

که خسته ام ، خسته

دلتنگم ، دلتنگ...

و می دانم که می دانی

چرا بی پرده می گویم!

کابوس سرگذشتم را

پاره می کنم با ذره ای امید

و رویای آفت زده ام را

سمپاشی می کنم

در سنگر سکوت

ای ابر تیره رنگ

کنار برو از من

تا لحظه ای رنگ آفتاب ،

طعم زندگی را حس کنم

آسمان را ستاره باران خواهم کرد

و چتر بی دریغ خوبی هایم را

در برابر بارش نامردی هایت ای روزگار

خواهم گشود...