گفته های کج

من نمیدانم که چرا
هیچ کسی در پی مردی نیست
که گم شد در این شهر بزرگ
من نمیدانم که چرا مردها زن هستند
و زنی نیست شاکی که چرا نامردی
من نمیدانم که چرا در کوله عاشق تیشه ای هست هنوز
ولی کوهی نیست در میان مردم
من نمیدانم که چرا هیچ کسی آدم نیست
و چرا آدمیت تنهاست
در هوایی که دود سیگار همدم مردان شده است
زنی را دیدم بیماری برهنگی گرفته بود
و همه همهمه های ذهنش از کمر پایین بود
من نمیدانم که چرا مردم پنجره ها را بستند
وهمه کوزه دل بشکستند
سخنی صاف به آنها گفتم
گوششان کج شده بود
سخنانم را کج فهمیدند
من به آنها گفتم
سفره ای در خانه تنهایی هست
روی میز سحرش کاسه ای وژدان هست
و به آنها گفتم که در شهر شلوغ
بتون برتر نیست از آجر
آجر بوی تراوت دارد
در کنار باغچه دل بودم
خاک دل برداشتم
و به آنها گفتم این دل وطن است
آنها در گوش هم میگفتند
ترکیب جدیدی دارد شاید
آجر خانه او
(امین آرت)