و این من بودم که..‌

تو چشم هایت را به ضیافت مهتاب بردی
و من،
دزدکی دلم را به تماشای تو سرگرم کردم،
و ستاره ها انگار به من می خندیدند
که ناگهان آسمان ابری شد،
و دنیا تیره و تار،
آنگاه،
این من بودم که به خودم و ستاره ها خندیدم
و این تو بودی که دامن از ساحل برچیدی
و غرورت  را از دریا دریغ کردی
و من بیشتر از پیش باور کردم که،
موج ها، کرهای مادرزادند
و غرش هیچ رعد و زوزه ی هیچ بادی را نمی شنوند.
و من مثل پلنگی که از سایه ی خود رمیده باشد،
دلهره ام را ساعتها در آغوش کشیدم
تا شاید،
خیال پرواز شاپرکها،
بر گلبوته های پیرامون آلاچیقی که گاه،

باران را در آن به تماشا می نشستم،
آرامشم را به من بازگرداند.