رودهای آبی گندم

راهبان خفته میان پیراهنم را بخوان،
کلمات نهفته در گلویم
، بیدار خواهد شد
با  خون   برگاموت
نت های یک زخم را
در خلسه ی  عطرها نقاشی کن
شاید، 
 رایحه ی کوچکترین گیلاس شراب،
به  حروف گس بیامیزد
 در باغهای معلق اکلیل و کرشمه و تور،
تنهاترین بت را بشکن!

انگشتانت را
به تارهای گنگ  بی آواز بکش!
حالا مرزهای جهان، بهم ریخته است،
، درختان بادام در هجای  چشمهایم، شکوفه میدهد
نسترن ها از والس تالار تاک، باز گشته اند
 و  رودهای آبی گندم در تنم پیداست...
دیگر
 آه را به زبانی که دوست خواهی داشت ترجمه کن!
  نام تمام شاعران مرد را از یاد ببر

 از مجسمه ای یخی،
قرمز ترین قلب جهان را بتراش
و هرگز
 توتونهای رمیده در پیراهنت را، رام نکن

هر شب زنی
شوکران شیرین خواب  را
در نیمه ی پنهان ماه
ریخته است
...