خنده آذین لب است

خنده آذین لب ست.

اما گاهی،

            تو بدان
لبِ پرخنده نشانِ

               دل بی درد و غم است.
دل بی درد و چموش
بی خبرباشد از آن اشکِ دو یتیمان غریب

که نشسته بر ِیک سفره یِ بی نان وپنیر.

نه امیدی به دری       

 که زند باز بروی اش، لبخند.
نه رسد در شب تاریک،                 

بَرَش قاصدکی 

که نویدی دهد از 
مانده ی آشغالِ غذایی که چکیده ست ز دهانِ
پسرسیر و شکم گنده ی همسایه ی او.
کادو یک شب عید است

                     برایش  به خدا.

تو بخند دلبرَکَم،

دلبرِ ساده ی شیرین سخنم
که همین غُصه ی دستان فقیر و تب فردای دگر
در پس اش خنده ی مستانه ی تو
شده یک عقده ی سنگین،
برای منِ شرمنده ی بنشسته سرِ حوض طلا.

تو ببین دلبر بی درد و غمم

که تنم  گشته کبود

ز فرودِ سرِ شلاق نگاهش،

                              همه ِ دم.

......................

خنده آذین لب است

اما گاهی تو بدان ......

اهواز ـ 8 شهریور 1390