تو کجایی

مونسم پیچک ایوان و قلم
شده شب نیمه من و زنجره بیدار دریغ  
شرشر اشک ندامت ز بر دیده چو میغ   بر سر و پیکر خاطر بکشد پنجه چو تیغ  آنچه میرقصد و رقصاندم از ریشه چو بید
سرخی گونه واشک است ومحاسن   شده از ریشه سپید 
هجر جانسوز گلی برده ز اندیشه امید
گل نه گل غنچه ی امال من است 
کز سیه بختی قسمت به شکفتن نرسید   
نه وفادار و  نه غمخوار و  نه فریاد رسی  نه دلارام و دل ارام و شرار نفسی 
گذر خاطره ها یش که تنیده به قرارم قفسی 
شب نه شب 
شب بنسوز پروبال من است
هر کجا سوخت دل از هجر نگاری ز کسی
قصه ی سنگ غم و شیشه ی اقبال من است 
دانم از طعنه آیینه ز رخ رفته شعف 
شده شب نیمه من و پرسه ی بی قصد وهدف 
آه  تو کجایی 
تو کجایی که زهجران به غم آغشته مجال
بار حرمان شکند دوش خیال