چشمه ی خیال

"بخت از دهان دوست نشانم نمی دهد"
دردا! سوارِ عمر عِنانم نمی دهد

از چشمه ی خیال تو می جوشدم امید
این خامِ سر گرفته امانم نمی دهد

گلگونِ رخ نمودی و یکباره ره زدی
این شعرِ پر ز شور زیانم نمی دهد

آن موی پیچ و تاب خورده روی شانه ات
حاشا! خبر ز حال نهانم نمی دهد

گفتی بقاء میدَهدَت جامِ چشمِ من
آن مستِ مِی نخورده، جهانم نمی دهد

تا بشنوی حکایتِ شیرین و تلخِ ما
آن رازِ سر به مُهر زبانم نمی دهد

وزن غزل: مَفعولُ فاعِلاتُ مَفاعیلُ فاعِلُن
مصراع مطلع: تضمین: حافظ
خامِ سر گرفته: استعاره از خیال
مستِ مِی نخورده: استعاره از چشم معشوق