چامه یِ نخست :
______________________________
من اینک بازخوردِ تشکیلِ یک ابرِ بی بارورَم
که چنین در مدارِ گنگ و عقیمی به پژواک در آمده ام
رازهایی که گویی از زکامِ بوسیدنِ دهانِ تو اَند
آه ای نبودنِ همیشه
به زادگاهم بیا
میانِ میلِ متراکمِ برف
انبوهِ سالیانِ اقاقی و مشتهایِ کوفته بر
درگاهِ خرمنکوب و گندمزارِ دشتِ شب
به دیدنم بیا
در میانِمان غریبه نیست
بینِ خودمان بماند:
من وابسته یِ مستقلِ خویشِ تو نبودَم؟
دگرگون کن این آوایِ پخته را
صدایِ رسایِ تیهویِ کوهستانِ باور را
چه رازهایِ سردی اند
به من دَرآ
وا بِنه
بِشوران
سنگهایِ صبورِ تلخِ سیاهِ روزهایِ نیامده ام
در من امشب
سوالیست
به
دیدارم بیا
______________________________
چامه یِ دوم:
هرچند نسیمِ سَحَر از عمرِ " خزان" است
بیچاره دلم در تب و تابت " نِگَران " است
من در تَپِش و سوختن و تابِ تو هستم
ای آنکه دلت در تب و تابِ " دِگران" است
بی حوصِلِگی،فتنه گری، ادا و اطوار
تقدیرِ بلندِ آن همه، " مُغمَهِگان"*است
من خوابِ تو بودَم که چنین خواب ندارم
در عمقِ مَحالی که نشانی زِ " گُمان " است
تنبیهِ من آن نیست که از چشم تو اُفتم
تقصیرِ مَه آسایِ دو اَبرویِ " کمان " است
با این همه، وقتی که اَزَل عُمرِ مرا چید:
با عِشوه، بگفتی که خدایا چه "جوان"است
لبخندِ پُر از شَرمِ تو در نامه یِ آغاز :
رسمِ کُهَنِ خُدعه یِ شیرینِ "زنان" است
یا چنگ زدی پُشتِ دو دستِ خود و گفتی:
این عاشقِ دیرینِ من،این بود و"چنان" است
دیریست که دیرَست دِگَر ، سنگِ صبورم !
افسانه یِ شعری که ردیفَش "گُذَران" است
____________________________________
عیسی نصراللهی_ اسفندِ ۹۷
درود