سایت شعرناب محیطی صمیمی و ادبی برای شاعران جوان و معاصر - نقد شعر- ویراستاری شعر - فروش شعر و ترانه اشعار خود را با هزاران شاعر به اشتراک بگذارید

منو کاربری


عضویت در شعرناب
درخواست رمز جدید

معرفی شاعران معاصر

انتشار ویژه ناب

محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک

♪♫ صدای شاعران ♪♫

پر نشاط ترین اشعار

حمایت از شعرناب

شعرناب

با قرار دادن کد زير در سايت و يا وبلاگ خود از شعر ناب حمايت نمایید.

کانال تلگرام شعرناب

تقویم روز

دوشنبه 3 دی 1403
    23 جمادى الثانية 1446
      Monday 23 Dec 2024
        مقام معظم رهبری سید علی خامنه ای و انقلاب مردمی و جمهوری اسلامی ایران خط قرمز ماست. اری اینجا سایت ادبی شعرناب است مقدمتان گلباران..

        دوشنبه ۳ دی

        آشنای کوچک

        شعری از

        مجید خوش خلق سیما

         از دفتر شعرناب نوع شعر آزاد
        ارسال شده در تاریخ دوشنبه ۱۵ بهمن ۱۳۹۷ ۰۸:۵۹ شماره ثبت ۷۱۱۵۳
          بازدید : ۴۵۳   |    نظرات : ۹
        رنگ شــعــر
        رنگ زمینه
        دفاتر شعر مجید خوش خلق سیما
        آخرین اشعار ناب مجید خوش خلق سیما

        دستانِ کودکِ لاابالی که پی درپی فرياد ميزد وُ ضجه ؛ ناسزا مي گفت با گريه را بی محابا بر دست مي فشارم.
        خيره بر رخسارِ خراشيده و چرکینش؛ از خشم وُ تنفر ، کمی هم ترحم پُر می شوم.
        کودک خود را عقب مي کشد وُ آويزِ دستانِ عرق کرده ام ، لجوجانه سَر می جُنباند وُ اشک می ریزد وُ رعشه می کند وُ زجه هايش را در فضایِ فاصله می پراکند.
        چشم هايم مي سوزد وُ مشتی گره کرده گلويم را مي فشارد.
        بانگ مي دارم : اين طفل از آنِ کيست؟
        دستانِ کودک از پنجه هایِ نمناک وُ تفتيده ام سُر می خورد وُ در خاک می غلطد وُ گردنِ رنجور وُ آويخته وُ باريکش را شتابان به سويم مي چرخاند وُ با نگاهی نگران وُ سراسيمه وُ بُهت زده نااميدانه چشم هایِ لرزان وُ متعجب وُ خیسش را بر دهانِ بازم می دوزد ؛ انگار که از خوابی هولناک برخواسته باشد.
        آغوشِ استخوانی وُ کثيفش را بسويم مي گشايد.
        من بی توجّه نگاهم را از او می دزدم وُ دست هايم را می تکانم وُ آبِ دهانم را قورت مي دهم وُ با اخمی کينه توزانه وُ مُشتی گِره کرده پای می گردانم تا بگريزم از اين آشوبِ خوف انگيز وُکريه وُ دردسرساز وُ غمبار وُ حسِّ بدحالی.
        صدايی آشنا مرا به خود می خواند که ميروی؟ آنهم پس از اين همه سال که آمدی؟
        نگاهی بهت زده به سينه ام کردم ،  انگارکمی لرزیدم ، زود به خود آمدم ، تکانی به شانه هايم دادم.
        کنجکاوانه روی برگرداندم وُ متعجب ديداری باز به کودک که آشفته وُ ترسان وُ مردد مشت بر خاک مي فشرد گشودم وُ  او : " دلواپسانه خنديد ".
        شوقی غريب در عميق ترين نقطه یِ احساسم بال گشود وُ قلبِ مرا مملو از هوایی آسمانی کرد.
         لبخندِ کمرنگی بی اختيار بر لبانم نقش بست.
         کودک از جایِ خود جهيد وُ دست هایِ کوچکش را برهم کوفت وُغريوی جانانه سرکرد وُ من هم سرخوشانه خنديدم وُ خم شدم وُ دست بر سرش کشيدم وُ موهایِ چرب وُ چسبيده اش را نوازشی کردم وُ او خاموش شد وُ بی حرکت چشم هایِ مشتاقش را آرام برهم نهاد.
        آهی کشيدم وُ خواستم دست از سرش بکشم که او ناگاه ترسان انگشتانم را در هوا قاپيد وُ محکم به آن چسبيد وُ من نبض خوف وُ وحشت وُ التماس را چون گنجشککی اسير در پنجه هایم لمس کردم.
        آرام نشستم وُ در آغوشش ؛ در برش پهلو گرفتم وُ کودک سر بر پاهایِ خسته ام نهاد وُ معصومانه ، عميق وُ رؤيايی آسود وُ به خوابی شيرين رفت وُ من با پوزخندی زيرلب گفتم : " آرامش بعد ازطوفان " ، وَ سری جنباندم وُ او را نزديکتر به سويم فشردم.
        صورتکش بی اختيار به سويم چرخيد.
        به خود گفتم حال که خواب است ، اکنون که آرام است خوب ببينمش وَ ديدگانم را محوِ ديدارِ او کردم.
        حسّی سراسيمه وُ داغ پهنایِ وجودم را در می نوردد.
        دست هایِ افتاده و آويخته اش را اینبار امّا آهسته وُ نرم وُ مهربان به دست می گيرم وُ لمسش مي کنم.
        چه آشنائیه غريبی را وُ چه عشقی را وُ اشتياقی را در من برمی انگيزد سرد ترين وُ خاکي ترين وُ بی کس ترين دستانِ دنيا .
        می شناسمش ؟  نه نه ، نمی شود ، نمي تواند باشد ؛  چه شباهتی !!!
        در خيالی مه آلود وُ سنگين غوطه ور می شوم وُ يک به يک اوراقِ به هم ريخته یِ ذهنِ آشفته وُ به هم ریخته وُ مخروبم را کنارِ هم مي چينم.
        صفحه ای مبهم وُ کدر وُ مخدوش بر افکارم گشوده می شود.
        کودکی با شور وُ تمنّا در می کوبد.
        در باز مي شود ؛ انگار اصلاً بسته نبوده.
         لحظه ای بارقه ای کمرنگ از اميد جایِ دلشوره وُ ترس را مي گيرد.
         آرام درب را به داخل مي گشايد ، خانه خاليست ، خانه خالیست.
         تنهايی وجودش را می لرزاند.
        بی اختيار گريه سر مي دهد.
        عمقِ مصيبت پيراهنی تيره را برسريرِ لطيف وُ سفيدِ وجودش اندازه مي کند وُکودک بازيچه هايش را برایِ همیشه پايِ پله هایِ سرایِ ناامنِ زادگاهش جا می گذارد وُ شتابان با فريادهايی بی انقطاع ، پشت به درهایِ باز وُ شوم وُ ترسناکِ نااميدی وُ سرخوردگي دويدن آغاز مي کند.
         هر دم به سويی وُ هر زمان به جهتی.
        وَ کودک در خاک ، وَ کودک در باد ، وَ کودک پای رنجان وُ سرکوبان ، در سرما وُ در بوران ، وَ در عطشِ محلک وُ داغِ فصلِ سوزان.
        اشکی می غلتد وُ ضربه ای سخت بر سينه ام مرا به دنيا باز مي گرداند.
        چه خوابِ عميق وُ طولانی وُ مخوفی ؛ " افسانۀ کهف "
        دستانم را بر انظارم مي مالم وُ چشم باز مي کنم.
        نوری خيره کننده بينشم را می آزارد.
        دستانم را سدِّ تابشِ مستقيمِ نور می کنم وُ سربه زير می افکنم.
        ديدگانم آرام مي گيرند وُ من سربلند مي کنم.
        يک کوچه پُر از سبزه وُ شکوفه وُ درختی کهن که بر من سايه افکنده است.
        اينجا کجاست ؟ خوابم يا بيدار ؟ پس آن کوچه یِ خاکی !؟
        ای وای کودکم ، ای وای کودکم.
        هراسان به پا مي خيزم وُ شتابان به اين سوی وُ آن سوی سرک مي کشم.
        غفلتا حتماً در خواب راه پيموده ام ، وَ سر به ندامت به زير می افکنم.
        صدايی آشنا وُ گرم وُ محکم مرا به خود می آورد : "من با توام وَ تو هميشه بامنی" .
        ضربانِ قلبم تند وُ ممتد بر قفسِ سينه ام تلنگر مي زند "دوستِ من سلام" وَ من ازحسِّ آغوشی گرم وُ بوسه ای با شميمِ همه یِ غنچه هایِ بهاری پُر می شوم. وَ عشق باسپاهِ آتشينش ، با بيرقِ زرينِ ايمان ، اهدافِ ساليانِ دور را با نقشه ای حساب شده وَ با تمامیِ نيرو وتوانی که از ائتلاف با دوستانِ اقليمم کسب نموده حرکت آغاز مي نمايد وَ با احترام وُ اعتقاد به ارزش ها يک به يک قلعه هایِ نور را از دامِ ديرينِ تاريکی وُ تباهی آزاد می کند ، رها مي کند ، تسخير مي کند وَ خوشبختی را در دمادمِ ساعاتِ شرعیِ سرزمينم بر بلندایِ مناره هایِ سبز وُ آبیِ باورهایِ راستينِ اساطيريم به اهتزاز در می آورد.
        حسی رمز آلود و اسرار آمیز مرا در برمي گيرد ، دستانی از هرسوی به سويم چون شاخکانِ گل در باد تکان مي خورند وُ ما آهسته ، مستِ مست نرم وُ آرام با خنده هایِ جاودانه ، هشيار وُ بيدار قدم بر کاخِ بلورين آرزو پای می گذاريم و نيم نگاهی به پشت سر و زمزمه ای که:
        بدرود.         
        ۱
        اشتراک گذاری این شعر
        ۱۳ شاعر این شعر را خوانده اند

        مجید خوش خلق سیما

         ،

        سودابه حسن پور(کرشمه)

         ،

        کبری یوسفی

         ،

        ابراهیم هداوند

         ،

        دکتر محمد مهدی بخارائی

         ،

        فائزه طاهری(ماهور)

         ،

        همایون طهماسبی (شوکران)

         ،

        عباسعلی استکی(چشمه)

         ،

        فرحناز راسخ

        ،

        مهتاب ایزدسرشت (مه)

        ،

        ابوالحسن انصاری (الف رها)

         ،

        داریوش عرفانی(محزون)

         ،

        سعید فلاحی

        نقدها و نظرات
        عباسعلی استکی(چشمه)
        عباسعلی استکی(چشمه)
        سه شنبه ۱۶ بهمن ۱۳۹۷ ۲۳:۳۰
        درود بزرگوار
        غمگین و زیبا بود خندانک
        مجید خوش خلق سیما
        مجید خوش خلق سیما
        سه شنبه ۱۶ بهمن ۱۳۹۷ ۰۴:۲۳
        با درود بی پایان و از جان و دل و سپاس خالصانه خدمت اساتید عزیز و ارجمندی که همواره بزرگوارانه بنده را مورد لطف و مرحمت خود قرار می دهند .. باشد که پروردگار بزرگ اجر محبّت های شما فرهیختگان و هنرمندان و شاعران توانمندکشور عزیز ایران را با برترین هدایا عنایت فرماید ..امیدوارم مثل همیشه بنده را برای همه اشکالاتی که در بیان حرف هایم دارم مورد عفو و بخشش قرار دهید. خندانک خندانک خندانک خندانک خندانک
        کبری یوسفی
        کبری یوسفی
        سه شنبه ۱۶ بهمن ۱۳۹۷ ۰۸:۱۲
        سلام ودرودهاااابراستاد بزرگوار جناب خوش خلق سیما
        احسنت بسیار زیبا وقشنگ ودلنشین وغمگین
        از درد جامعه سروده اید ای وای کودکم ای وای کودکم
        بسیار متاثر شدم خانه ات آباد دلت بی غم
        سربلند وسرافراز باشید درپناه حق خندانک خندانک خندانک خندانک خندانک
        خندانک خندانک خندانک خندانک خندانک خندانک

        محمد مهدی بخارائی
        محمد مهدی بخارائی
        سه شنبه ۱۶ بهمن ۱۳۹۷ ۱۰:۳۷
        چه زیبا توصیف فرمودید این سختی و رنج را خندانک
        درود فراوان بر شما خندانک خندانک
        همایون طهماسبی (شوکران)
        همایون طهماسبی (شوکران)
        سه شنبه ۱۶ بهمن ۱۳۹۷ ۱۵:۴۳
        درودتان جناب مجید خان عزیز دوست ادیب و فرزانه ام
        بسیار زیبااااااااا، غمگین و دلگیر خندانک
        قلمتان جاری و زلال خندانک
        خندانک خندانک خندانک خندانک خندانک خندانک
        فرحناز راسخ
        فرحناز راسخ
        چهارشنبه ۱۷ بهمن ۱۳۹۷ ۰۷:۳۷
        من باتو ام و تو هميشه بامن
        افرين👏🏻👏🏻👏🏻
        ابوالحسن انصاری (الف رها)
        ابوالحسن انصاری (الف رها)
        چهارشنبه ۱۷ بهمن ۱۳۹۷ ۱۸:۳۶
        درود بر شما خندانک خندانک خندانک خندانک خندانک خندانک
        سعید فلاحی
        سعید فلاحی
        جمعه ۱۹ بهمن ۱۳۹۷ ۰۶:۰۹
        درود

        خندانک خندانک خندانک
        خندانک خندانک خندانک
        خندانک
        داریوش عرفانی(محزون)
        داریوش عرفانی(محزون)
        جمعه ۱۹ بهمن ۱۳۹۷ ۱۶:۲۸
        سلام و درود
        بسیار زیبا بود قلم فرسایی هنرمندانه تان و چه استادانه مخاطب را محسور و غرق در تصویرسازی میکند
        خندانک خندانک خندانک خندانک
        تنها کابران عضو میتوانند نظر دهند.

        ارسال پیام خصوصی

        نقد و آموزش

        سید هادی محمدی سید هادی محمدی
        دیروز         احمدی زاده(ملحق) احمدی زاده(ملحق)
        دیروز         علی نظری سرمازه علی نظری سرمازه
        ۲ روز پیش         مهرداد مانا مهرداد مانا
        ۲ روز پیش         محمد شریف صادقی محمد شریف صادقی
        ۲ روز پیش         مهرداد مانا مهرداد مانا
        ۳ روز پیش         وحید سلیمی بنی وحید سلیمی بنی
        ۳ روز پیش

        نظرات

        مشاعره

        کاربران اشتراک دار

        محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک
        کلیه ی مطالب این سایت توسط کاربران ارسال می شود و انتشار در شعرناب مبنی بر تایید و یا رد مطالب از جانب مدیریت نیست .
        استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
        2