بهشت آدم

سفری رو به عقب
خیلی دور
جایگاهی که پدر آنجا بود
بهشت
آن شهر فرنگ
آن باغ قشنگ
با رودهایی پر از اب.
براق و سفید
شیرین همچو عسل
و پراز سبزینه پر از سبزیجات
دشتهایش پره گل پر از تزیینات
دور تا دور پدر زیبایی
درختانی پر از سایه پر از ارامش
بی هیچ غمی بی هیچ کمی
حوریان دورو برش پر پروازشان رنگارنگ
تن طنازشان از همه رنگ 
خوش سخن خوش سیما 
و صداها به آواز بلند 
باساز و زر و زیور و موهای قشنگ
غلامانی که برای خدمت 
میگرفتند همه از هم سبقت
صبحدم نغمه و نور 
همه جا جشن و سرور
همه کس غرق غرور
که در این باغ سکنی دارند
چون پدر سرور و اقا دارند
چه بهشتی چه مکانی
چه طبیعی و چه فانی
ولی اما پدرم تنها بود
روح او دور تر از انجا بود
پی ان دخترِ از نسل دگر
به گمانم نامش حوّا بود
و فلاکت همه از آنجا بود
دل او طوفانی و همه نسل بشر قربانی
بیخیال!
پیش خود فکر میکرد
که چگونه س دلش گیر شده
ضربان قلب او دچار تغییر شده
این حس جدید 
علاقه خاص شدید
در دلش راند سخن 
که ملکوت
شیفته من باشد
همه در سجده و تسبیح و ثنایم باشند
عجبا این حس چیست
تجربه ناکرده دل، نامش چیست!؟
و چنین بود دلش بالغ شد
حضرت آدم ما عاشق شد
بدین ترتیب پدرم اول اول
نفر اول عالم
به شروع یه سفر
به شروع ی تمدن و طلوع یه تفکر
و به القای دلش 
با دانش از آینده باغ
نگرش در طبعات این کار
و جدا گشتن از آن نعمتها
و برون گشتنِ از خان خدا
کوله بر پشت. جان بر کف
بوسه ای بر سیبِ دردست
از جنان خارج شد
رفت و رفتن پی آن دلبر ناز
پی معشوقه قصه
و برایش به جهاز
خوشه ای گندم برد و یه سِناز
و خداوند بدو گفت تبریک
امتحان را به درستی دادی
تو ازامروز دگر آزادی
پای در کل زمین بنهادی
مرد عاشق پیشه 
ما گرفتیم بهشت کوچک
و بهشتی به بزرگی زمین
به تو ارزان دادیم.