سه گلشنی اجتماعی

 

سه گلشنی  اجتماعی به نام حرف هایی بلند

 

شعر، زیباترین تریبون است؛ حرف هایی بلند می طلبد/           

      تا تَسَلّا و مرهمی بشود، شاعری دردمند می طلبد//

مشکلاتِ زیادِ ما کم نیست. شاعر از زلف یار می گوید/          

   بچه های طلاق، بد یُمن اند؛ شعرِ بوس و کنار می گوید/

پدری، مدتی ست بی کار است؛ تلخ گفتار شد؛ گرفتار است/
    همسرش باردار و بیمار است؛ از غمِ انتظار می گوید/    

دست های لطیفِ بیوه زنی مثل دستانِ پیرمردان شد/

      چشمِ پاکِ همیشه پُر شرمش، از غمی بُردبار می گوید/

چار راهِ رفاه، پشت چراغ، دختران، گل حراج کردند و /
          گلِ بی عطرِ کاغذی، چیزی، از بدِ روزگار می گوید/

فاصله بین ملت و دولت، راهِ این جلگه است تا قله/
             شاعرِ بی غمِ تغزّلباز،  باز  وصف بهار می گوید/

شاعران در شبِ ملایمِ شعر       فقط از شوق و آرزو گفتند/
عده ای از دو چشم دلبرشان، جمعی از حلقه های مو گفتند/
باز هم دخترانِ گل در دست .... باز هم مردمانِ پایین دست ... ./
باز هم شاعران در این بُن بست، غزل از مهرِ ماهرو  گفتند . //